So in love

Er is zwemles.

De jongens rennen: vrij, stoeiend en lachend.
Af en toe een brul.

De meisjes flaneren met hun armen stijf gekruist tegen hun bovenlijf.
Druk aan het praten.

Vier kinderen zitten op plastic tuinstoelen aan de rand van het bad: zij hebben een briefje.
Ze zitten lijdzaam en helemaal in hun rol.

Dan is daar de knappe badmeester.
Begin twintig, denk ik. Donker haar en een polo shirt, waar de schouderbladen in afsteken.

Een briefjesmeisje ziet hem ook. Haar blik grijpt hem, om hem nooit meer los te laten. Haar eerste liefde, op afstand.

Ze heeft deze dag al honderd keer gedroomd..
Hij kan nu elk moment haar kant op kijken.

Toch?

En dan loopt hij met een twinkeling in zijn ogen naar haar toe..

Is hij ook op mij? Denkt het meisje en onwillekeurig omklemmen haar handen de armleuningen.

Maar hij loopt door naar het bad ernaast. Naar de aquarobic les.

Hij komt de afgetrainde, iets te bruinbenige juf een glaasje water brengen.

Ze lacht haar hoofd in haar nek en haar buikspieren bloot. Dan omklemt ze de microfoon, die voor haar mond zit, en zegt ze iets alleen tegen hem.

Eerste liefde.

Plat

Een moeder met toch een jaar of veertien ervaring, want zo oud schat ik haar dochter, loopt met die dochter de lingeriezaak in.

Het is een mooie zaak, met oud roze tapijt, en 'passuites' met zowel een gordijn als een voile sluier-achtig doek.

Moeder kijkt verrukt en heeft een kordate pas. In haar armen een paar boodschappentassen vol met groente en fruit en erop een dikke bos bloemen.

Zwaar.

Maar daar is niets van te zien aan de moeder. Zij is juist lekker op dreef.

Dit nog even aftikken en ze kan eindelijk naar huis, waar ze de hele hut te grazen neemt met stofzuiger en poetsdoek.

(ik ben jaloers op de energie, die er gewoon afspat...)

Maar in haar haast mist ze de timide blik van haar veertienjarige dochter. Lichte blos; ze weet waarschijnlijk wat er komen gaat en blik strak op de grond.

Ze hebben mijn aandacht.

En die van een lingeriespecialist....

Wat kan ik voor u doen?

Uiteraard neemt moeder het woord:
Ja, hallo. Zo. Wij komen voor een bh voor haar. Het is nog HEEL PLAT hoor, misschien moeten we ook gewoon een hemdje doen.

Ik maak een notitie voor over een jaar of dertien.

Beste

Wensen!

We hebben elkaar een tijd niet gezien, en dat wijt ik aan het volgende:

Ik heb nogal last van stukjes-opstipatie; er zit een stukje in de pen over 'vrouwenmooi'. Dat ik daar elke keer opnieuw intrap en zo. 

Dat andere vrouwen je bemoedigend toespreken of knikken als je uit een pashokje komt met de paars/groene variant en niet de zwarte. Of bij de kapper instemt met lekker kort 'pittig'.  Zo'n stukje staat nu al weken in de steigers. Maar ik krijg het kreng niet rond en ondertussen is de hele stukjesstroom tot stilstand gekomen. 

Tot nu. 

Nieuw jaar nieuwe delete knop. 

Tot later. 

Strike a pose

Ik ga vandaag naar een nieuwe kapper. De site is in het Engels. Hip.

Hij heeft ook Facebook. Daar kun je op zien hoe iedereen is geknipt. (en gekleed en gepiercet)

Ik ben in een grijs verleden vaste klant geweest bij de kinky en het kon mij toen ook niet kinky genoeg. 

Daarvoor nog -ik was een jaar of zestien en had wilde dromen op haargebied, maar geen geld om ze waar te maken-was ik een haarmodel. 

De Hengelose kapster vroeg of ik model wilde worden voor haar bruids/haarshows.

Al haar prachtige en super slanke Turkse nichtjes deden ook mee, maar ze mocht bij geen van allen rigoreus de schaar in het haar zetten. 

Daar had ze mij voor nodig: ik zou de 'extreme bruid' op haargebied zijn: ultra korte coup. En de kleur: wit. 

Prima!

We hebben gelachen de mooie nichtjes, de professionele lingerie modellen en tja.. Ik dus. 

Mijn haar CV mag er kortom zijn. 

Maar tegenwoordig  zit er heel vaak zo'n dubbel staartje op mijn hoofd. Het sluipt erin. 

'Ik wil de lengte graag houden.' Hoor ik mezelf zeggen. 

Mijn haar is niet meer wild.

Weekendje weg

Bij stress heb ik last van humor. 

Zo werd ik maandagmorgen de operatie kamer ingereden en op de vragen: naam, geboortedatum, en wat gaan we vandaag doen?

Hoorde ik mezelf antwoorden:

Marloes Velt; 19 mei 1980; linker been afzetten... 

Grap!

Blindedarm eruit graag. Die is ontstoken.

De anesthesist drukt de drugs in mijn infuus en zegt: 'Dus je rechterbeen. Lekker slapen!'

Hij wint. 

Zeg het niet!

Zeg nooit hardop dat de baby vandaag niet huilt.

Of dit sowieso erg weinig doet.

Ze verstaan je!

Zo klein en toch al humor.

Straatnieuws

'Mama, ik heb wéér een dode muis gevonden!' 

Galmt het vanmorgen uit een kinderkeel. 

De kreet is hard, omdat het kind in kwestie een beetje gilt van opwinding. 

Maar ook omdat het een buurkind betreft: hij vindt zijn lijk dus veel te dicht bij mijn - dacht ik; hoop ik; het zal toch wel dat je zoiets merkt?- knaagdiervrije huis. 

Soms is nieuws goed en licht verontrustend tegelijkertijd.