Internationale 'coming out' dag.

1989.

Ik was negen jaar en mijn beste vriendin was bij mij aan het spelen, op mijn zolderkamer.

De zolder was in Hengelo, mijn vorige kamer was in Boxmeer, waar ik -in tegenstelling tot Hengelo- op een basisschool zat, waar naast leren lezen, schrijven en rekenen vooral veel aandacht en devotie ging naar het leren van normen en waarden en naar eigenlijk alles uit de kinderbijbel.

EERLIJK ZIJN was een belangrijk credo op de Peppels (de Boxmeerse school).

Bovendien begon de meester zijn les pas, als wij allemaal met onze armen strak gevouwen op de tafels stil zaten.
En stil was in 1989 echt stil: als je een verstopte neus had, en hoorbaar ademde bevond je je al in de gevarenzone.

(ik had onontdekte astma, ik kon het weten..)

Normen dus. En waarden.

Ik vond het reuze interessant en had me de meeste lessen volledig eigen gemaakt.

Ik geloofde in God, zoals ik dat ook in Sinterklaas deed. En ik wilde een positief saldo bij de man, voor aan het einde van de rit. Dus ik deed mijn best, in ieder geval elke keer wanneer ik me bedacht dat hij weleens mee zou kunnen kijken.

Dat was Boxmeer. En dit verhaal speelt zich af in Hengelo.

Terug naar de zolderkamer.

Waar mijn vriendinnetje met mijn poppen speelde en ik uit het raam naar buiten keek.

De kleinste details vielen me op:

*Mijn moeder was in de tuin een kopje thee aan het drinken uit een gebloemd kopje.
*Het gat in de coniferen heg, naar de buurkinderen was dicht aan het groeien.
*Er was een kleine wolk in de lucht, die sneller voorbij dreef, dan de andere wolken.

De reden, dat ik zo gefascineerd was, door alles behalve wat zich in mijn kamer afspeelde, was dat ik zenuwachtig was, voor wat ging komen.

'Kom op', sprak de negenjarige ik zichzelf bemoedigend toe, 'Zeg het, 1...2...3...'.

'Maaike, je bent mijn beste vriendin niet meer. Ik vind Els aardiger. Sorry.'

Het Boxmeerse EERLIJK ZIJN, het zat erin geramd.

Zou ik nu nooit meer durven.

Glimmende grazer