Bundel met mij erin (!)

De bundel viel op de mat, nou ja, donderde. Want ik kreeg er als AUTEUR vijf.
Wat een mooie dag, vandaag!

Godnogantoe

Mooie, zonnige dag. Nog twee grote zitkussens vrij bij Paal 12. We hebben geluk, want normaal gesproken worden ze bevolkt door hoog bruine, dito blonde mensen met kinderen. Jong als die zijn hebben ze al door dat de Björn Borg zichtbaar gedragen dient te worden. -god, wat lijk ik een oud wijf, maar het gaat niet om mij-
Vóór onze koffie komt een moeder met haar -in ieder geval het meerendeel is van haar, blijkt later- kinderen. 'Waar is Ziggy, niet doen!, Zoë, wat zit je nou te mokken. Wat is er met je?' (antwoord huilend:) 'ik mis papa.' 'Ja, dat is effe gezellig, nu doe je leuke dingen met mama, denk je dat het voor mama gezellig is als je zo zit te (ziekte, vervormd tot werkwoord)?
Hé, bestel eens even een fles rosé bij die meiden voor mama.
Mike komt ook zo, godsamme Mike, kom je nou op die quad over het strand hierheen?
Heb je mijn pillen?
Hoezo, uit de tas gewaaid? Ik moet die pillen hebben, ik verga van de pijn. Ik bel nu de dokter. Waar zijn de kinderen, die gingen naar de zee, zwemmen, of zo. Jezus, ik zie ze niet meer.'
Mike: 'godnogantoe. Er zit ook wel een kop op jou hè? Tettert maar door. Die pillen zijn uit dat tasje aan mijn stuur gewaaid.'
Zij weer, na de dokter te hebben gebeld: 'die muts van een assistent zegt dat ik moet zoeken. Die pillen zijn gevaarlijk of zo. Alsof ik ze ga doorverkopen. Geef mij nog eens een wijntje!' Mike: 'Geef mij je mobiel eens, ik zeg wel dat je een uur hebt gezocht.'
Ondertussen springen de kinderen van het terras af, het zand in. Ze nemen een aanloop, waarbij de vlonders trillen en schudden. 'Leuk, nu ik', zegt Mike.
'Zeg, hoe laat komt die ouwe gek?'
Moeder: 'hun vader komt om half zeven.'

Mike neemt een aanloop, iedereen kijkt op, lacht, zegt niks.
Hij landt.

Windlicht

Gebakken en gevlogen.

Hoe zou meeuw smaken? Want er zijn er veel, heel veel. Misschien wel te veel. We spraken over: op de huid bakken, of toch beter langzaam stoven.
Alsof ze het wisten, die vogels. Want op het terras van een hippe strandtent werden we ondergepoept, toegegeven, het was een schampschot, maar de boodschap kwam over.

Puber op zoek.

Op de jongerencamping. Een zoon, een jaar of zeventien al. Voor zijn tent heeft hij Hartman stoelen opgesteld. Bovendien staat er een Swiffer duster voor de tent, in plaats van de gebruikelijke torens bierkratten. Deze jongen heeft een probleem: hij is hier met zijn moeder. De tent staat pal naast het duinpad, dat steil omhoog leidt naar de zee. Groepen jongens en erger voor de zoon: groepen meisjes in bikini's en Uggs lopen -elkaar beoordelend- naar het water. De jongen zit midden in het gezichtsveld van de genadeloze groepjes. Zijn moeder zegt nèt: ' lieverd, bruin worden is goed. Rood niet. Smeer je nou in. En je zou de hond nog borstelen, wanneer denk je dat te gaan doen?'
De jongen laat een gedempt oerkreetje horen: opgestapelde frustratie. Hij kan de zee horen en zijn potentiële eerste vriendinnetje zien, als hij ooit zou kunnen kiezen uit al dat wulps dat naar boven klimt en klautert.
De meisjes kijken weg, ze zien hem niet eens. Een pakje Marlboro light waait zijn kant op.

Laatste dag bij de Bijenkorf

Lunch met de baas.