Strike a pose

Ik ga vandaag naar een nieuwe kapper. De site is in het Engels. Hip.

Hij heeft ook Facebook. Daar kun je op zien hoe iedereen is geknipt. (en gekleed en gepiercet)

Ik ben in een grijs verleden vaste klant geweest bij de kinky en het kon mij toen ook niet kinky genoeg. 

Daarvoor nog -ik was een jaar of zestien en had wilde dromen op haargebied, maar geen geld om ze waar te maken-was ik een haarmodel. 

De Hengelose kapster vroeg of ik model wilde worden voor haar bruids/haarshows.

Al haar prachtige en super slanke Turkse nichtjes deden ook mee, maar ze mocht bij geen van allen rigoreus de schaar in het haar zetten. 

Daar had ze mij voor nodig: ik zou de 'extreme bruid' op haargebied zijn: ultra korte coup. En de kleur: wit. 

Prima!

We hebben gelachen de mooie nichtjes, de professionele lingerie modellen en tja.. Ik dus. 

Mijn haar CV mag er kortom zijn. 

Maar tegenwoordig  zit er heel vaak zo'n dubbel staartje op mijn hoofd. Het sluipt erin. 

'Ik wil de lengte graag houden.' Hoor ik mezelf zeggen. 

Mijn haar is niet meer wild.

Weekendje weg

Bij stress heb ik last van humor. 

Zo werd ik maandagmorgen de operatie kamer ingereden en op de vragen: naam, geboortedatum, en wat gaan we vandaag doen?

Hoorde ik mezelf antwoorden:

Marloes Velt; 19 mei 1980; linker been afzetten... 

Grap!

Blindedarm eruit graag. Die is ontstoken.

De anesthesist drukt de drugs in mijn infuus en zegt: 'Dus je rechterbeen. Lekker slapen!'

Hij wint. 

Zeg het niet!

Zeg nooit hardop dat de baby vandaag niet huilt.

Of dit sowieso erg weinig doet.

Ze verstaan je!

Zo klein en toch al humor.

Straatnieuws

'Mama, ik heb wéér een dode muis gevonden!' 

Galmt het vanmorgen uit een kinderkeel. 

De kreet is hard, omdat het kind in kwestie een beetje gilt van opwinding. 

Maar ook omdat het een buurkind betreft: hij vindt zijn lijk dus veel te dicht bij mijn - dacht ik; hoop ik; het zal toch wel dat je zoiets merkt?- knaagdiervrije huis. 

Soms is nieuws goed en licht verontrustend tegelijkertijd.

Dumbo

In de supermarkt bij mij om de hoek -verder van huis kom ik deze weken niet- loop ik met kinderwagen in de ene en zo'n mandje van de winkel op wielen in de andere hand. 

Ik vind dat het tot nu toe best lekker gaat. 

Het is dat mijn kinderwagen nog zo verradelijk nieuw en onbesmeurd is. 

Anders zou je mij toch minstens inschalen op 'redelijk ervaren'. 

Je zou denken: haar oudere kind is op school. Of bij de vader. Een beetje dat. 

Maar nu moet ik in z'n achteruit, omdat ik iets ben vergeten. 

Ook dat hoort bij de nieuwe ik: er blijft van alles aan me plakken aan 'to do' of in dit geval 'to buy' dingetjes.  

Alleen vergeet ik ze na een paar minuten. 

Wat blijft, is het irritante besef dat ik iets moet doen. Of pakken. 

Maar wat?

Geen idee. 

Ik bots op een aanvulploeg. 

Dacht dat het wèl zou passen. 

'Sorry, ik heb mijn rijbewijs voor deze kar pas net'. 

Snappen ze niet. 

Ik probeer een rust uit te stralen, die niet past bij mijn innerlijke toestand. 

En ogenschijnlijk in balans pak ik 'zomaar, uit interesse' een nieuw product en lees het etiket. 

'Ze blijft open staan voor nieuwe dingen, die jonge moeder. Dat zie je niet vaak.' 

Ik hóór het je denken. 

Alsof ik een regel tekst kan verwerken met die vier uur slaap van vannacht. 

En dan val ik definitief door de mand. 

Ik sta de boodschappen te wiegen.

Bijna goed. 

Detailhandel

Ik heb vandaag een onontgonnen gebied ontdekt:

'Ontzwangermode'.

De doelgroep kan wel een opkikker gebruiken en door de hormonen kopen we gegarandeerd.

Stap erin beste fashionista's.

Ontbijt op wieg

We groeien steeds meer in onze rol als jonge ouders.

En ik heb zelfs momenten van verhoogd ruimtelijk inzicht en grote inventiviteit.
(bron: ik)

Nou ben ik een echte alfa, of gamma: zo iemand wiens talent op andere vlakken liggen.

Mijn 'handigheidjes' worden helaas vaak als vermakelijk, goedbedoeld, maar niet als handig (of veilig) beschouwd.

Maar tegenwoordig heb ik een sterk verhoogd verantwoordelijkheidsgevoel!

Dus....

Is voor deze constructie gebruik genaakt van een 'stunt double'.

Pleunie is er!

kaartje is van Alma Langerak

En daar zijn wij heel erg blij mee.

Ik durf er bijna geen woorden aan te geven, want ik ben bang dat het de lading niet zal dekken.

Trek alle clichés maar uit de kast: ze zijn waar! 

Foto's zet ik er niet op, want dit is wel het www, en je spreekt met iemand van de 'oude stempel'. 

Ik heb niet eens Facebook!

Maar ze is de mooiste en de liefste en de ...(noem maar op-ste) baby in (onze) wereld.

Het was een gezellige fuif!

Deze bewijslast kreeg ik vanmorgen van Arthur.
'Gezellig dat jullie er waren!' Stond erbij.

Uit de Volkskrant

Als ik zou kunnen pianospelen.... Misschien speel jij wel, maar heb je de advertentie gemist.

Als hier geen verhaal in zit

Station Apeldoorn of Deventer, gistermiddag.

Een flesje moedermelk, of is het van poeder? Helemaal alleen op een gele NS paal.

tv wijsheid

Ik zou het zelf bedacht willen hebben, maar het komt uit een documentaire over burn out:

Het geheim van 'GELUK' zit hem in lage verwachtingen.

Jij: Wat mooi, maar ik heb het zo druk, dat ik veel te snel lees.

Ik: Dan doe ik hem nog een keer.

Het geheim van 'GELUK' zit hem in lage verwachtingen.

Dat weet ik nu

Zo, beste wensen!

Ik heb op de valreep nog een wijze les geleerd in 2012.

Het gaat over kaasfondue.

Ik vind:

Kaasfondue is lekker.
Kaasfondue is zelfs heel erg lekker.

Ik maak het op de dag van de les met allerlei verantwoorde spullen die je erin kan dippen: wortels, champignons (niet de zielige, althans dat is het idee) bleekselderij en radijs.

Ik graaf de oude kaasfondue pan op en ik heb zelfs een rechaud.
Zo noem ik het theelicht, dat ik uit mijn ouderlijk huis heb meegenomen, toen ik op kamers ging. Bij wijze van souvenir.
Ik voel het koude steen van de fonduepan, die al zeker twee jaar geen aandacht heeft gekregen en ineens schiet me te binnen waarom.

Het moet een jaar of tien geleden zijn geweest.

Het was met mijn buurvrouw in Overvecht.

Op het menu: kaasfondue en zij had gekookt.

De buurvrouw in kwestie had het figuur van een vogeltje en at ook als zodanig.
En omdat ik niet die indruk wek, moet ze gedacht hebben: ik zal niet te weinig maken!

Het resultaat: twee pakken kaasfondue eindigden....

In mij.

En ik wil je best proberen uit te leggen hoe dat beviel, maar om eerlijk te zijn voel ik er heel weinig voor, om die herinnering weer op te halen.

Denk maar: 'beton, na gisten en een niet zakkende misselijkheid'. En alle klachten hebben ten minste 72 uur aangehouden.

Terug naar afgelopen oudejaarsavond in mijn eigen keuken, waar ik de strijd nog één keer aan ga.

Ik versus de kunst van het portioneren.

En weet je wat: ik heb gewonnen.

Happy new year!