Shabby

Ik ben inmiddels terug van vakantie. Waar ik met twee broeken heen ging.

Dat leek me bevrijdend én er zouden wasmachines zijn.

Geen 'setjes' keuzestress voor mij!

Mijn ochtendritueel zou draaien om één beslissing: wordt het de blauwe of de gele.

Tijd over, om me met meer verheven zaken bezig te houden.
Zoals cappuccino's maken met perfect schuim.

Het espresso apparaat had de selectie wel gehaald. In tegenstelling tot een derde broek.

En toen werd het leven helemaal overzichtelijk, want op dag één (van zeven) ging de rits van het gele exemplaar kapot.

En eenmaal over die camping-drempel van minimalistische nonchalance heb ik de hele week die blauwe aangehad.

Zonder te wassen!

De moraal:

Iets met less is more.

Of:

Je bent niet je spullen.

Maar thuis was de magie gelijk voorbij.

Ik moet voor nader onderzoek snel weer op reis. Want ik ben duidelijk iets op het spoor.
Ik houd je op de hoogte van mijn bevindingen.

Gedichtje

Papadag.

Op het terras overziet hij het allemaal:

Mooie meisjes, die komen en gaan.

Obers, die een praatje met hem uit de weg proberen te gaan.

Hij heeft er nu al vier op.

De Volvo wacht geduldig.

Kinderzitjes achterin.

Het waait in het Engels

'It blows dogs off chains.'

Geen regen, geen boog

Voor Paal

Ergens bij Paal 17 -want op Texel hebben de strandpalen nummers- loop ik richting zee.

Het is een koude dag, met een aanlandige wind, die mijn blote benen niet 'zandstreelt' maar zandstraalt.

Op sommige plekjes zie ik BLOED, en dan weet je dat het waait!

Mezelf best zielig vindend loop ik bijna tegen een onbemande rolstoel op.

Hallo perspectief...

Het is een kleinere stoel dan normaal, alsof het een kinderrolstoel is.

In mijn hoofd begint onder luid gekraak en gepiep de verhalenpers weer te draaien, na een paar weken van absolute rust.

Wat is dit?

Betekent het iets?

Wat dan? (1)

Moet ik iets doen?

Wat dan? (2)

Ik kijk nog eens, wat beter nu.

Er hangt een fietstas aan de stoel, en die zit dicht.
Goed nieuws, redeneer ik, want dan is het stoelekind niet bestolen.

Dieven, zo luidt mijn theorie, doen vaak geen tassen en deuren dicht, want ze gaan met haast.

Fatsoen is sowieso niet het specialisme, waar ze in uitblinken, het blijft een ietwat onderbelicht vak in de opleiding tot 'boef', denk ik.

Dus met mijn kind (niet 'mijn, mijn')
gaat het misschien gewoon wel goed.

Het is waarschijnlijk toe aan wat buitenlucht, als afsluiter van een verregende vakantiedag.

Maar ho eens even.

Als je door het natte zand kan wandelen met die wind en al, zit je dan wel in een rolstoel?

En dan zie ik wat ik ben vergeten.

De moeder en het zusje.

Daar komen ze aan.

Zusje zoekt schelpen en moeder helpt zoon in de stoel.

Mooie dag.

Witte bak.

Trek.

Heel erge.

Koken is geen optie, nu niet meer.

Bij mij gaan de reserves voor nood het éérst op, in het: 'recepten-en-combinatie-bedenk-gebied.

Ik weet niet, waar zich dat in mijn hersenen bevindt. Maar ik heb er één en het ligt helemaal stil.

Een krop sla en een komkommer: geen idee wat ik ermee kan, zo erg is het.

En wat doe ik dan?

Dan bel ik de Chinees.

Lijkt een goed idee, is het eigenlijk nooit.

Want ik (wij trouwens allebei) eten dat niet in porties, maar in bulk. Het witte legokasteel van afhaalbakjes moet op.

De eerste hap is steevast lekker. En vanaf dat moment wordt het per hap minder, een vreemd fenomeen waar we het later nog eens over moeten hebben.

Maar die eerste hap, dat is het moment waarop je hardop denkt:
Goed idee, afhalen!

En die gedachte prent ik ergens in.

Want ik vergeet steeds weer de DORST: de rest van de avond hang ik aan de kraan.

En dat helpt niet.
Het vult wel en er zitten al drie bakjes eten in mij: ik knap er kortom niet van op.

Vetsin, Marloes! Onthoud dat nou eens!

Daarom schrijf ik het op, wie weet dat het nu blijft plakken ergens.
Ik verwacht er veel van.