In de supermarkt bij mij om de hoek -verder van huis kom ik deze weken niet- loop ik met kinderwagen in de ene en zo'n mandje van de winkel op wielen
in de andere hand.
Ik vind dat het tot nu toe best lekker gaat.
Het is dat mijn kinderwagen nog zo verradelijk nieuw en onbesmeurd is.
Anders zou je mij toch minstens inschalen op 'redelijk ervaren'.
Je zou denken: haar oudere kind is op school. Of bij de vader. Een beetje dat.
Maar nu moet ik in z'n achteruit, omdat ik iets ben vergeten.
Ook dat hoort bij de nieuwe ik: er blijft van alles aan me plakken aan 'to do' of in dit geval 'to buy' dingetjes.
Alleen vergeet ik ze na een paar minuten.
Wat blijft, is het irritante besef dat ik iets moet doen. Of pakken.
Maar wat?
Geen idee.
Ik bots op een aanvulploeg.
Dacht dat het wèl zou passen.
'Sorry, ik heb mijn rijbewijs voor deze kar pas net'.
Snappen ze niet.
Ik probeer een rust uit te stralen, die niet past bij mijn innerlijke toestand.
En ogenschijnlijk in balans pak ik 'zomaar, uit interesse' een nieuw product en lees het etiket.
'Ze blijft open staan voor nieuwe dingen, die jonge moeder. Dat zie je niet vaak.'
Ik hóór het je denken.
Alsof ik een regel tekst kan verwerken met die vier uur slaap van vannacht.
En dan val ik definitief door de mand.
Ik sta de boodschappen te wiegen.
Bijna goed.
