Wat zit erin?

Stel: je komt thuis en jouw bestelde pakketje is bezorgd op nummer ...

Natuurlijk was je nèt even weg, want daar zijn de meeste bezorgers heel erg bekwaam in: 'zoek het lege huis'.

Tot zover geen nood: het pakje wacht geduldig bij de buren.

Mijn micro maatschappelijk probleem, waar hoognodig een gedragscode voor moet worden ontworpen, begint hier:

Ik zelf ga altijd met het briefje van de bezorger naar de buren.

Alsof ik bewijsmateriaal nodig heb, dat ik

A: inderdaad nog steeds M P Velt (of Blaak) ben, hetgeen ze echt wel weten na vier jaar.

Of

B: weet dat zij iets van mij hebben, mochten ze het niet willen afstaan.

In mijn buurt is van zowel A als van B absoluut geen sprake.

En toch zie je iedereen dat briefje meenemen.

En dat is nog maar het eerste vreemde fenomeen.

Want...dan bel je aan bij de buren.

En ik vertel altijd precies wat erin zit.
Ook al was ik van plan om dat nu eens niet te doen.

Waarom doe ik dat toch?

Misschien als bedankje voor het tijdelijk onderbrengen van mijn pakje, of het bevredigen van de ontstane nieuwsgierigheid, en dat is natuurlijk ook weer een bedankje.

Ik probeer weleens iets anders: 'Geen idee wat het is!'
En ik weet natuurlijk precies wat het is.

Dus, beste mensen, die weten hoe het hoort. Kom maar over de brug!

Mooi plaatje nummer twee

Geniet maar mee...

Kantoor voor een dag

Mooie dag om te trouwen.
En om trouwambtenaar te zijn.

Muziek uit een blauwe toren.

Deze had ik ook nog op de plank liggen, klaar om wereldkundig gemaakt te worden.

De zingende toren, heet het bouwwerk geloof ik. En het staat in winkelcentrum Vleuterweide, Leidsche Rijn. 

Soort verstilling, maar dan op muziek...Of is dat te vaag/zweverig..?

Kunstje

En als je dit wil zien, dan moet je naar café Dudok in Arnhem.

Lekkere appeltaart, trouwens ook.

Boswandeling zonder verdwalen.

Ergens in de omgeving van Arnhem, gistermorgen. Mooi hè?

Er leeft allerlei wild: 

We zagen torren, maar dan heel groot.

Een hommel, nog groter. We dachten dat het de koningin was, op zoek naar een nieuwe kolonie.

(Nou ja, dat dacht ik. Geef mij drie bomen en de bioloog in mij komt naar boven. 

Ik verklaar gedrag, lees sporen en...alles met volledige overtuiging. 

Na een tijdje denk ik zelfs dat ik kan navigeren, met behulp van de stand van de zon en de geur van de bodem. 

Dan draaf ik door, want ik verdwaal standaard.)

Maar terug naar mijn wildopsomming:

We zagen ook nog teken, nou ja teek. Van dichtbij! 

Mijn wandelvriendin is geattaqueerd, ik niet. Denk ik.

En nu dan in de buurt van mijn computer 

(ook een stukje fruit, trouwens, dus ik blijf min of meer in de natuur) met uitzicht op regen en op mensen die erdoor moeten (die op de fiets zijn toch het leukst om voorbij te zien komen).

Al kijken de meeste automobilisten chagrijniger dan de fietsers...typisch, eigenlijk.

Ja, of die automobilisten voelen zich schuldig ten opzichte van de arme fietsers, die mede zorgen dat de kinderen van die automobilisten  nog zuurstof hebben om later een beetje lekker in te ademen....

En dat ze uit solidariteit ook chagrijnig kijken. 

Om geen aanstoot te geven.