Ik heb een oogje op je

Bizarre boomstam!

Nét te laat

Schreeuw het van de daken

Ik ben mijn stem kwijt, dus ik ga niet op mijn dak staan gillen: het bereik van mijn Blog is groter!

De schrijfdocent heeft mij en twee anderen gevraagd om een stukje aan te leveren, dat geplaatst zal gaan worden in de "glossy" die het UCK gaat uitgeven. Ik ben een jonge dichter in begin 20e eeuw. Ik heb mijn levenswerk opgestuurd naar een gevestigde literaire figuur, om een voet tussen de deur te krijgen. Ik krijg een brief van hem en daarop schrijf ik een reactie. En die reactie wordt gepubliceerd, a-le-lu-ja!

Ik gooi hem erin:

Zeer geachte heer Rilke,

Het pakket in mijn brievenbus met de weinig bemoedigende tekst ‘retour afzender’ leek me in de eerste instantie slecht nieuws. Wanneer iets terugkomt, zo redeneerde ik, zal het op zijn minst niet in de smaak zijn gevallen.

Zeer verrast was ik dan ook, toen ik aan uw schrijven begon. De brief heeft mij geraakt, omdat wij vreemden van elkaar zijn en u toch de moeite heeft genomen om mij de essentie van het Kunstenaarschap uit te leggen.

Daarnaast schrijft u iets op dat me raakt tot aan mijn fundament.

De vraag die ik mezelf moet -en zal- stellen impliceert meer dan elke andere vraag. Ik durf te beweren dat mijn lot bepaald zal worden door het antwoord op de ogenschijnlijk alledaagse vraag.

Eten, drinken en wateren op zijn tijd: dat zijn zaken waarvan ik weet dat ik ze móét. Schrijven kan ik laten.

Mijn schrijfwoede zal doven als een kaars die op zijn einde is geraakt en misschien stinkt de laatste rookpluim nog wat na, er zal weinig overblijven van mijn oorspronkelijke vuur.

Totdat ik mijn pen weer ter hand neem. Dan word ik overrompeld door een hogere staat van Zijn: een innerlijke rust en een intense euforie maken zich van mij meester, ook al zijn de onderwerpen waarover ik dicht niet perse licht van aard.

Ik kan niet anders dan tot de conclusie komen dat ik zonder schrijven overleef. Maar wanneer ‘leven’ betekent: doen waardoor je jezelf overstijgt en waarbij er een gevoel van vreugde voelbaar wordt, ook voor alle andere zaken naast het schrijven, dan luidt mijn antwoord: “Ja, ik móét schrijven.”.

Broodschrijven, dat zal niet meer mijn eerste doel worden. Ik sluit de spreekwoordelijke theatergordijnen, doe alsof ik geen publiek heb en richt mijn blik naar binnen. Om door middel van introspectie, honger (wellicht) en stilte bij mijn kern te komen. Ik weet dat dit de schuilplaats van de Kunstenaar is.

Ik schrijf, al lusten de honden er geen brood van, dit zal -zolang mijn scheppende lichaam het volhoudt- het enige ‘brood’ in mijn ‘schrijver’ zijn.

Want ik ben Schrijver!

Mijn dank voor dit verkregen inzicht is niet gering. Ik ben u zeer erkentelijk en weet nauwelijks vorm te geven aan mijn gevoelens jegens u.

U krijgt de meest hartelijke groeten van Horáček.

Adieu!

Marloes Velt-Blaak.

The sky.....

....was the limit!

Maar wij zijn weer terug uit Madeira!

Game time

Waar mijn oma woont, heerst een zeer fanatieke bridge-cultuur. En: "Als ik denk dat het alleen om het kaartspel gaat, dan heb ik het behoorlijk mis". Het spel begint al bij de voorbereiding: de dames 'dressen' zich 'to kill' of in ieder geval om de vijand te intimideren. Hoort allemaal bij het psychologische element van het spel, zo wordt mij uitgelegd. Het effect van lipstick op de psyche van de één en de reactie van de ander op de rijkelijk aangebrachte foundation, het zijn verschijnselen waar mijn geest maar moeilijk de logica van kan doorgronden. De dames wilden me wel uitleggen hoe het werkt, maar dat duurt mínstens twee maanden. Ik heb nog zó veel te leren...

Sprookje

Ook vóór acht uur 's morgens zijn ze al actief: Weksters.

Dit zijn vrouwen die nóóit eens even helemaal niks zeggen. Tegenover me zat er één, ontdekte ik toen ze een bekende zag. Acuut kwam er een onuitputtelijke woordendiarree op gang: een irritant monotoon geluid, uitgestoten in een hoog tempo, zodat de Wekster ervan was verzekerd dat er niemand tussen zou kunnen komen. Zoals wel vaker bij Weksters had ook dit exemplaar niks te vertellen. 'Moet ze niet even op adem komen van dat hoge geprietpraat. Zodat andere gebieden buiten haar spraakcentrum ook in aanmerking komen voor aanvoer van zuurstofrijk bloed. Misschien helpt het haar -en mij- zelfs', dacht ik. Toen zag ik een andere oplossing: bovenop haar beweeglijke koppie, verstopt tussen haar lange lokken (waar ze zelf nauwelijks af kon blijven) stak een knop uit. BAM! Een dreun met mijn vlakke hand. Dat is fijn aan een Wekster: ze hebben een snoozeknop.

Hooggeëerd

Na het bestuderen van de bezoekersaantallen van afgelopen maand heb ik de conclusie getrokken dat u liever plaatjes heeft dan tekst: er is echt een énorme piek van 'hits' bij een foto. Onderbouwd is dit vermoeden niet: jullie weten helemaal niet wanneer er een fijne prent wordt gepresenteerd, hoe kan dat dan toch? Wonderlijk!

Wordt maar beter niet vervolgd!