Verliefd 2

Tijdens elke autorit zit ik tegen het raam geplakt:

Hij kan in elke boomtop zitten.

Zijn gezicht is overal

Verliefd

De allerleukste jongen van de klas is-op-mij!!!

Ik: Oké, wat doen we nu?

Hij: K’weet niet.

Ik, of hij: Wil je zoenen, zoals bij de bold and the beautiful?

Unaniem: Ja, goed.

Ik: En nu?

Hij: Overslaan, op het hockeyveld?

Wij: Ja, graag, fjoew.

Judo

Iedereen moest op de weegschaal, en dan riep de judoleraar je gewicht. Hard.

‘MARLOES BLAAK 50 KILO.'

(in de jaren ’80 was dit nog opzienbarend)

'ZO, DA’S EEN FLINKE.’ Improviseerde hij er achteraan.

Ik moest tegen de jongens.

En ik verloor.

Pesten

Mijn moeder noemde me ontwikkeld voor mijn leeftijd.
Mijn klasgenoten noemde me: vies vuil vet veevarken
(of: vvv)

Schoolwc's

Een ander verschil met de vorige basisschool, was het wc-gebeuren.
Normaal hield ik het met gemak de hele dag op, maar er waren dagen, dat ik echt naar de schoolwc moest.
Op de Peppels, mocht de deur niet op slot.
Dus ik hing boven de Hengelose wc, toen het stomste meisje van de klas: Rosalie, de deur openrukte.
Ze riep het uit, door de gang, door de klas.
En zo begon het pesten.

Nieuwe klas

Mijn nieuwe klas maakt heel veel lawaai. 

Ze durven zelfs door de meester heen te praten. 

Ik zit, zoals ik dat was gewend op de Prot. Chr. Jenaplan basisschool in Boxmeer, met strak gekruiste armen op mijn bureautje. Ik geef geen kik. Zo moest dat op de Peppels. 

Maar dit is de H.S.V. Dit is particulier, hier mag alles.

Verhuizen

Dat gaan we doen. Ik weet niet wat het betekent, maar mijn ouders hebben allebei een ernstig gezicht. Ik denk in bed heel hard aan zielige dingen: kapot speelgoed, per ongeluk in mijn broek gepoept en gymles. Het werkt: ik moet echt huilen.
Dan sluip ik de trap af, naar beneden, waar mijn moeder aan de telefoon is met iemand.
Ze zegt: ‘ Ja, Marloesje is een heel gevoelig kind.’
En ik krijg ook een kopje thee.
Ik blijf op!

Heldendaad

Ik heb een beste vriendin, maar in haar huis is er iets vreemds aan de hand:
Boven elke deur hangt een man, aan een kruis gespijkerd.
Ik vind dat zielig en ik vind Kariens ouders enge mensen.
Ik geef mezelf dus een opdracht, om het recht te zetten:
ik steek mijn middelvinger op, zodra ze wegdraaien of wegkijken. En zo neem ik het op voor die man.

Badkuip

Het bad is wat anders: in bad vind ik het fijn.
Ik wil er dus ook niet uit. En al zou ik het willen: ik ben zo onhandig met motorische dingen, dan het me ook gewoon beter lijkt, om erin te blijven.
Er is maar één manier om mij eruit te krijgen: ‘ Is dat nou een krokodil achter je?’
Iedereen lacht, omdat ik binnen een tel naast het bad sta.
Ik huil. Elke keer trap ik er in.

Zwemles 2

Ik moet wachten op een mevrouw, die mij ophaalt na de les en me dan naar huis brengt.
Ik wacht altijd heel lang. Vandaag zo lang zelfs, dat de mensen van 't Hoogkoor zeggen dat ze gaan sluiten. Ik moet buiten verder wachten. Ik ben zes jaar.
De mevrouw komt en zegt: ‘ Sorry, niet vertellen hoor.’
Ik vertel het wel en ik hoef nooit meer op die vrouw te wachten.

Zwemles

De badmeester heet Mieke, het zwembad ’t Hoogkoor. Ik weet àlles over Mieke van het schoolzwemmen. Want ik houd haar zo lang mogelijk aan de praat, wanneer ik op een startblok sta. Ik wil er niet in, het diepe.
Dat heeft alles te maken met de monsters, die achter de putjes wonen. En die monsters bestaan: zodra ik in het diepe lig, met mijn oren onder water, dan kan ik ze duidelijk horen. Ze komen, zodra Mieke even niet kijkt.
‘Marloesje, kletskous, daar ga je, hoppetee.’ En terwijl ze het zegt, duwt Mieke me zo in het diepe.

Buikpijn

Maar niet omdat ik ziek ben. Ik moet vandaag wennen op de peuterspeelzaal.
Dan zit ik op schoot bij de juf. Ik huil.
Ze wijst naar een grote klok aan de muur.
‘Als de kleine wijzer bij de 11 is, dan komt je moeder je ophalen.’ Legt de juf uit.
Ik wou dat ik wist wat de 11 was.

Zwemparadijs

Tropicana, Rotterdam jaren ‘80.
Ik ben de jongste en de kleinste van de groep kinderen met wie ik ben.
Normaal durf ik te zeggen: ‘Ik ben Marloes, en ik ben bang voor water.’
Maar vandaag bluf ik mezelf de wildwaterbaan door. Het gaat goed.
Het is bijna leuk, denk ik nog.
Te voorbarig: ik verdrink bijna, in een mini waterval, de laatste horde voor de finish.
Mijn zus roept nog: ’Je moet naar de rechterkant, niet zo naar links.’
Mijn volgende herinnering herinner ik me niet meer.
Iets met hoesten en twee sterke, behaarde mannenarmen, die me uit de waterhel sleuren.

Nog bedankt, ik geloof niet, dat ik daar aan toe was gekomen.

Verhalenbundel

Ik heb veel jeugdherinneringen. Ik weet vaak nog wat ik dacht, wat ik ergens van vond en ga maar door.  En zo is mijn plan ontstaan, om eens wat te gaan bundelen.
En voor jullie vast wat ruw materiaal:

Eerste herfstbok

Straattaal 8

Ik ving op de valreep nóg iets op, in het rijtje straattaal.
Dus hier een maandagse toegift.

Ik stond in de lift van het stadhuis met twee koffiedames en hun koffiekar.
Ze vervoerden: koffie, thee en roomboter koekjes, die onder de folie lagen te stikken.

De ene dame duwde met haar lange gemanicuurde nagel een sprits recht, terug in het gareel.

Terwijl de ander zichzelf kritisch bekeek in de spiegel.

Ze concludeerde dat ze nog niet klaar was met ont-zwangeren, want ze had volgens haar man nog altijd haar beruchte stierennek.

Ik snoof een beetje, me niet bewust van het stierlijke geluid. De dames merkten me nu pas op. En knikten omhoog, ze wilden duidelijk tekst en uitleg.

Dus ik zei: 'Een stierennek bij een vrouw... Dat is wel grappig, dacht ik..toch, vanwege de tegenstelling...'

Twee dames zonder gezichtsuitdrukking staarden me aan.

'Want een stier kan niet zwanger raken?'

Nog niks....

'Een stier is een mannen-koe.'

Nee, maar we waren bij de toga kamer. Ik kon eruit.

straattaal 7

'Wij wonen in een bos, waar wordt gekapt.'

Deze uitdrukking viel op iemands heel-veelste verjaarspartij.

En zo ben ik door mijn taalkrabbels.

De post vandaag.

Rouw- en geboortekaart. Samen in de bus.

straattaal 6

En vandaag een antieke. Straattaal is -hoop ik- een self-fulfilling prophecy..

'Ik was helemaal verkocht. Met boter en suiker.'

straattaal 5

'the squeaky wheel gets the grease.'

Ik ben een kleine serie begonnen, met uitspraken, die ik overal en nergens heb opgevangen. En op losse blaadjes heb gekrast.

Deze begrijp ik niet helemaal.
Volgens mij gaat het erom, dat wanneer je iets wilt, je het vooral moet laten horen.
Ik weet wel, dat 'squeaky' lekker bekt.

(straat)taal 4

'Als je niet beweegt, voel je de ketens minder.'

In een interview, in de Volkskrant. Een man was veel te lang bij zijn zeer onaardige, jaloerse vrouw gebleven. Bovenstaand zijn overlevingsmechanisme..

straattaal 3

'We willen geen weeskinderen maken.'

Dit vertelde een bruidegom, die echt ál zijn vrienden had uitgenodigd.

straattaal 2

'don't get in my grill'

Kom niet zo dichtbij. Ik hoorde hem ergens aan een bar uit de mond komen van een Amerikaanse meneer.

Straattaal

'It greets your palet like an old friend.'

En dan is het lekker.

Bijna lente

Nog maar een paar maandjes....

Gouden consumptiemunt

Ik wil attent worden: er komen de laatste jaren geregeld geboortekaartjes binnen. Ik ben dan reuze blij voor de ouders, helemaal als blijkt dat iedereen gezond is, en uitgevoerd met 10 vingers, tenen enz.

En dan verdwijnt de kaart in mijn oude doos. (Het is een doos en hij is oud, zo simpel is het.)

Verjaardagen komen en gaan, zonder dat ik ook maar het flauwste vermoeden heb van alle feestelijkheden.

'Maar, maar.. waar is de kaart van tante Marloes?' Ik stel me voor, dat een vertwijfeld kind van een jaar of acht, kwetsbare leeftijd wat betreft zelfvertrouwen, een pruillip trekt bij het niet zien van mijn vrolijke kaart met: gefeliciteerd, een fijne dag en ik hoop dat je veel cadeau's krijgt (!!!) En dat er dan een briefje van 5 euro uit de envelop valt, ik wéét dus wel hoe het moet, ik denk echt wel dat ik het in me heb.

Vanmorgen is mijn revolutie aangebroken, één dag na de kennismaking met aller-schattigste Mink:
ik heb alle kaartjes aangemeld, mét herinnering in de computer. (A.T.)
Artificial Thoughtfulness.

En ik trof een verrassing aan, in de oude doos:

Er waren kaarten, brieven, uitgeprinte mails. Er waren briefwisselingen met vriendinnen in het buitenland, liefdesverklaringen, (niet van die vriendinnen) personeelsmunten van Tivoli zelfs (en ik heb er geen dag gewerkt, ha!). 

Wat een mooie doos.