Epiloog

Het allerlaatste baksel was gisteravond pas klaar:

Muffins met pompoen en gember. De creme is van chocolade en banketbakkersroom. En in die toef: caramel.
Drie is wel te veel, dan ben je misselijk. Benieuwd hoe ik dat weet?....

Bakselparade

Er is nog meer: focaccia en pretzels.

Baksel van dit weekend

Chocolade muffins met pindacreme.

103 (woorden)

Ik -beginnend medisch maatschappelijk werker- sta samen met een specialist in de lift. We gaan naar de vierde verdieping. Afdeling 'interne'. De vierde is van hem, het is zijn koninkrijk. Hij heerst en regeert. Iedereen noemt hem dan ook 'God', als hij buiten gehoor afstand is. Het verplegend personeel is soms oprecht bang voor hem. De lift is inmiddels leeg, op ons na. Hij kijkt naar mij, ik zet me schrap. En dan neemt de flapuit –niveau: gevorderd- in mij het over: 'U heeft thuis niks te zeggen, zeker?' Hij begint hardop te lachen. 'Twee puber dochters, beetje jouw leeftijd en nou ophoepelen.'


Dit verhaaltje, hierboven heb ik opgestuurd naar de redactie van de NRC. Want ik vond het wel een soort ik-je.
Het verhaal is heel heel erg aangesmeerd met mijn fantasie, en de internist was geen internist.

Voor

Voorgerecht even later. En de twee hebben niets met elkaar te maken. Echt niet.

Wild

Reiger in de bocht van de Oude Gracht ter hoogte van het Ledig Erf.

#trots #DePers

Ik kreeg een mail, een mooie mail...

Het is op de grens van trots en ijdelheid dat ik hem integraal op mijn blog plaats, maar ja, als beginnend schrijver meen ik het van de daken te moeten schreeuwen.....

Lees en krijg -net als ik- kippenvel.

"Beste Marloes,

Je column wordt geplaatst in de krant van maandag 23 januari.

Met vriendelijke groet,

Caroline Griep

Eindredactie"

Bezorgd

'Papa, doet het donker niks?'

Uitspraak van de dochter van een vriend.

Wijsheid achteraf

Ik heb een jaar yoga gedaan, en als je me een beetje kent, dan weet je dat één jaar yoga te weinig is om van mij een uitgebalanceerd, en ontspannen mens te maken..

Je hebt gelijk.
Ik werd super onrustig van al dat sereens om me heen.

Zie ze eens ontspannen. En zie alle dagelijkse sores van ze afglijden. In plasjes op de grond, ligt al het aardse om ze heen.
En dat op maandagavond, na het eten.
En als je helemaal ontspannen bent en je hebt een bord Hollandse kost op, nou, dan ga je flinke klappers horen.

'Pffft, oeps'.

'Knal, sorry, deze is van mij'...

'Geeft niet, meid, dat betekent dat je lekker bezig bent.'

'hmmgrt' ik die mijn lach net niet inslikt.

'Je adem zit te hoog, Marloes'. Een lieve reprimande van de juf.

Ik ademde niet alleen te hoog, ik dacht ook te hard.
Dit soort werk passeerde mijn privé revue:
'Er mag ook weleens een stofzuiger door deze tent. Wat zal ik morgen eerst gaan doen. En oh, ik moet die en die nog bellen, enz enz.'

Maar er waren ook uitspraken, tijdens de oefeningen, waar ik iets mee kon.

Voor het nemen van moeilijke beslissingen, denk dan even aan het volgende Chinese gezegde:

Als er rimpelingen in het meer zijn, dan kun je de bodem niet zien. Zorg eerst dat je de bodem kan zien.

Lees nog maar een keer, tijd bestaat niet  ;-)

Als er rimpelingen in het meer zijn, dan kun je de bodem niet zien. Zorg eerst dat je de bodem kan zien.

Ik neem weleens -ingrijpende- beslissingen, als ik me opwind, of als ik emotioneel ben. En dat is niet handig, want emotie is roering en dan krijg je golfjes in je water. Dus overzie je de situatie niet meer, en de bodem verdwijnt uit het zicht....

Ik ben nu net zolang niet meer op yoga, als dat ik het ooit wel was.

Toch denk ik nog weleens 'Kan ik de bodem zien?' 

En dan probeer ik mijn mond te houden, soms zelfs met succes, heel soms, maar toch!

De Chinese uitspraken heb ik ook aangevuld met wijsheden uit eigen praktijk.

Komen ze:

Er komt een moment dat je resistent wordt voor je deodorant: wissel af en toe van merk.

Als je kleren aandoet 's morgens en je denkt: 'mwaw': omkleden.

Taart met mijn naam erop!

Tweede naam dan, ook goed.

Milo heeft als nieuwe hobby: kijken naar de zender '24 kitchen'. En tot zover is er geen probleem.

Maar de hobby gaat verder dan kijken...Zelf doen, daar gaat het om bij de bakhobby. En als de exercitie goed uitpakt, dan heb je een taart. Een hele taart. En wij wonen samen. Dat is een halve taart per persoon.

En daar komt het conflict met de weegschaal om de hoek kijken.... 

Mooi, maar hoog.

De IJssel.

Huisvlijt mee naar kantoor

Merk ook de appel, in de achtergrond op.

Huisvlijt

Mokka schuimtaart!

Blijf...Blijf...Goed zo!

Tip van een manmens, handig voor in de bioscoop:

Als er een vrouwmens voor je langs moet, om haar stoel te bereiken, dan stel je gelijk de volgende vraag: 'Zal ik voor je opstaan, lukt het, of past het niet?'

Resultaat: je kan voortaan blijven zitten!