Kleuters met kronen

Ik zap vroeg op de dag langs een programma: toddlers & tiaras.

De Calvinist in mij, wil mijn kijkgedrag graag even uitleggen.

Maar als ik eerlijk ben, is het vandaag gewoon 'Marloes dag'. De hele dag niks, echt helemaal niks doen.

Ja, aan een broodje kroket denken.

Dat is de heerlijke hoofdactiviteit.

Maar ik had het over die toddlers.

Het zijn kleuters, verkleed als de vriendinnen van mijn oma, toen die nog in Florida woonde: oud en met veel haar en make-up.

Pancake blijkt niet alleen een ontbijt voor de kind-modellen.

Het bruine beslag wordt ook in grote hoeveelheden op de gezichtjes gesmeerd.

Verder zijn er nep wimpers, idem diamanten en dan sexy (!)
kijken naar een jury.

De moeders zijn vaak te dik, te enthousiast en gewoon te 'te'

Voorbeeld:

Citaat:
-terwijl haar kind krijst als er aan haar geverfde haar wordt getrokken door één van de assistenten-
'Ik denk weleens, we zouden ook iets anders kunnen doen, ze houdt van knutselen (al heet dat bij deze overmatig getalenteerde kleuters arts and crafts) en van carten met haar vader. Maar ja, ze vindt deze beauty wedstrijden het einde, hè?

Ik ben de draad van dit betoog compleet kwijt.

En het helpt niet, als ik de moeder in kwestie op het podium aan de arm van het kind zie rukken.

Één jurylid probeert nog te glimlachen, maar verklaart achteraf voor de camera, dat de moeder het vermakelijkst voor haar was.

Mijn tenen verkrampen inmiddels, zo gekromd zijn ze.

Maar na een kwartiertje doorbijten, zie ik de volgende kleuter het podium beklimmen en ik hoor mezelf zeggen: 'Hallo! Flaporen! Volgende!'

Verstopping

Er is een verhaal, dat alle andere verhalen in de weg zit.

En inspiratie in de kiem smoort.

Omdat het verhaal, met deze uitwerking al het andere triviaal maakt.

En dat verhaal wilde ik nou net nog even niet wereldkundig maken.
Omdat er -zoals bij alle begin-  factoren zijn, onzekere factoren en risico's.
En ik wil je daar helemaal niet mee lastig vallen, want hoe goed kennen wij elkaar nou?

Misschien ken ik je zelfs wel helemaal niet.

Maar nu is het groene licht dus gegeven. Het gaat goed. Het zwemt, beweegt, groeit en het heeft een hartslag. Het stak vanmorgen zelfs zijn (of haar) middelvingertje op, naar de echoscopie-mevrouw.

Attitude!

Dat komt wel goed.

En nu ga ik weer fijn bloggen.