Ik zap vroeg op de dag langs een programma: toddlers & tiaras.
De Calvinist in mij, wil mijn kijkgedrag graag even uitleggen.
Maar als ik eerlijk ben, is het vandaag gewoon 'Marloes dag'. De hele dag niks, echt helemaal niks doen.
Ja, aan een broodje kroket denken.
Dat is de heerlijke hoofdactiviteit.
Maar ik had het over die toddlers.
Het zijn kleuters, verkleed als de vriendinnen van mijn oma, toen die nog in Florida woonde: oud en met veel haar en make-up.
Pancake blijkt niet alleen een ontbijt voor de kind-modellen.
Het bruine beslag wordt ook in grote hoeveelheden op de gezichtjes gesmeerd.
Verder zijn er nep wimpers, idem diamanten en dan sexy (!)
kijken naar een jury.
De moeders zijn vaak te dik, te enthousiast en gewoon te 'te'
Voorbeeld:
Citaat:
-terwijl haar kind krijst als er aan haar geverfde haar wordt getrokken door één van de assistenten-
'Ik denk weleens, we zouden ook iets anders kunnen doen, ze houdt van knutselen (al heet dat bij deze overmatig getalenteerde kleuters arts and crafts) en van carten met haar vader. Maar ja, ze vindt deze beauty wedstrijden het einde, hè?
Ik ben de draad van dit betoog compleet kwijt.
En het helpt niet, als ik de moeder in kwestie op het podium aan de arm van het kind zie rukken.
Één jurylid probeert nog te glimlachen, maar verklaart achteraf voor de camera, dat de moeder het vermakelijkst voor haar was.
Mijn tenen verkrampen inmiddels, zo gekromd zijn ze.
Maar na een kwartiertje doorbijten, zie ik de volgende kleuter het podium beklimmen en ik hoor mezelf zeggen: 'Hallo! Flaporen! Volgende!'
woensdag 21 november 2012
maandag 19 november 2012
Verstopping
Er is een verhaal, dat alle andere verhalen in de weg zit.
En inspiratie in de kiem smoort.
Omdat het verhaal, met deze uitwerking al het andere triviaal maakt.
En dat verhaal wilde ik nou net nog even niet wereldkundig maken.
Omdat er -zoals bij alle begin- factoren zijn, onzekere factoren en risico's.
En ik wil je daar helemaal niet mee lastig vallen, want hoe goed kennen wij elkaar nou?
Misschien ken ik je zelfs wel helemaal niet.
Maar nu is het groene licht dus gegeven. Het gaat goed. Het zwemt, beweegt, groeit en het heeft een hartslag. Het stak vanmorgen zelfs zijn (of haar) middelvingertje op, naar de echoscopie-mevrouw.
Attitude!
Dat komt wel goed.
En nu ga ik weer fijn bloggen.
donderdag 11 oktober 2012
Internationale 'coming out' dag.
1989.
Ik was negen jaar en mijn beste vriendin was bij mij aan het spelen, op mijn zolderkamer.
De zolder was in Hengelo, mijn vorige kamer was in Boxmeer, waar ik -in tegenstelling tot Hengelo- op een basisschool zat, waar naast leren lezen, schrijven en rekenen vooral veel aandacht en devotie ging naar het leren van normen en waarden en naar eigenlijk alles uit de kinderbijbel.
EERLIJK ZIJN was een belangrijk credo op de Peppels (de Boxmeerse school).
Bovendien begon de meester zijn les pas, als wij allemaal met onze armen strak gevouwen op de tafels stil zaten.
En stil was in 1989 echt stil: als je een verstopte neus had, en hoorbaar ademde bevond je je al in de gevarenzone.
(ik had onontdekte astma, ik kon het weten..)
Normen dus. En waarden.
Ik vond het reuze interessant en had me de meeste lessen volledig eigen gemaakt.
Ik geloofde in God, zoals ik dat ook in Sinterklaas deed. En ik wilde een positief saldo bij de man, voor aan het einde van de rit. Dus ik deed mijn best, in ieder geval elke keer wanneer ik me bedacht dat hij weleens mee zou kunnen kijken.
Dat was Boxmeer. En dit verhaal speelt zich af in Hengelo.
Terug naar de zolderkamer.
Waar mijn vriendinnetje met mijn poppen speelde en ik uit het raam naar buiten keek.
De kleinste details vielen me op:
*Mijn moeder was in de tuin een kopje thee aan het drinken uit een gebloemd kopje.
*Het gat in de coniferen heg, naar de buurkinderen was dicht aan het groeien.
*Er was een kleine wolk in de lucht, die sneller voorbij dreef, dan de andere wolken.
De reden, dat ik zo gefascineerd was, door alles behalve wat zich in mijn kamer afspeelde, was dat ik zenuwachtig was, voor wat ging komen.
'Kom op', sprak de negenjarige ik zichzelf bemoedigend toe, 'Zeg het, 1...2...3...'.
'Maaike, je bent mijn beste vriendin niet meer. Ik vind Els aardiger. Sorry.'
Het Boxmeerse EERLIJK ZIJN, het zat erin geramd.
Zou ik nu nooit meer durven.
maandag 8 oktober 2012
woensdag 5 september 2012
Oor
In het boekje met kapsels hebben mijn voorgangsters een keur aan ezelsoren achtergelaten.
Het zwaartepunt van de gevouwen waardering ligt bij het klassieke halflange blonde model. De 'bob', doet het ook nog steeds goed.
Ik ga in Hengelo naar de kapper en het straatbeeld daar, is een tikje conservatiever dan in 'de Stad'.
Bij de meest extreme coupes -ik noem ze 'rode valhelm' of de 'jaren 70 porno comeback look'- maak ik uit pure rebellie een vouw.
En zo strijd ik mijn dappere strijd, mijn guerrilla voor de vrijgemaakte kappersklant.
Ik vertrek en laat de paden vrij achter voor de Hengelose vrouwen die al wel willen, maar nog niet durven.
Het is goed. Iemand was ze voor, dat is de boodschap.
Revolutie!
donderdag 26 juli 2012
Shabby
Ik ben inmiddels terug van vakantie. Waar ik met twee broeken heen ging.
Dat leek me bevrijdend én er zouden wasmachines zijn.
Geen 'setjes' keuzestress voor mij!
Mijn ochtendritueel zou draaien om één beslissing: wordt het de blauwe of de gele.
Tijd over, om me met meer verheven zaken bezig te houden.
Zoals cappuccino's maken met perfect schuim.
Het espresso apparaat had de selectie wel gehaald. In tegenstelling tot een derde broek.
En toen werd het leven helemaal overzichtelijk, want op dag één (van zeven) ging de rits van het gele exemplaar kapot.
En eenmaal over die camping-drempel van minimalistische nonchalance heb ik de hele week die blauwe aangehad.
Zonder te wassen!
De moraal:
Iets met less is more.
Of:
Je bent niet je spullen.
Maar thuis was de magie gelijk voorbij.
Ik moet voor nader onderzoek snel weer op reis. Want ik ben duidelijk iets op het spoor.
Ik houd je op de hoogte van mijn bevindingen.
Dat leek me bevrijdend én er zouden wasmachines zijn.
Geen 'setjes' keuzestress voor mij!
Mijn ochtendritueel zou draaien om één beslissing: wordt het de blauwe of de gele.
Tijd over, om me met meer verheven zaken bezig te houden.
Zoals cappuccino's maken met perfect schuim.
Het espresso apparaat had de selectie wel gehaald. In tegenstelling tot een derde broek.
En toen werd het leven helemaal overzichtelijk, want op dag één (van zeven) ging de rits van het gele exemplaar kapot.
En eenmaal over die camping-drempel van minimalistische nonchalance heb ik de hele week die blauwe aangehad.
Zonder te wassen!
De moraal:
Iets met less is more.
Of:
Je bent niet je spullen.
Maar thuis was de magie gelijk voorbij.
Ik moet voor nader onderzoek snel weer op reis. Want ik ben duidelijk iets op het spoor.
Ik houd je op de hoogte van mijn bevindingen.
zaterdag 21 juli 2012
Gedichtje
Papadag.
Op het terras overziet hij het allemaal:
Mooie meisjes, die komen en gaan.
Obers, die een praatje met hem uit de weg proberen te gaan.
Hij heeft er nu al vier op.
De Volvo wacht geduldig.
Kinderzitjes achterin.
Op het terras overziet hij het allemaal:
Mooie meisjes, die komen en gaan.
Obers, die een praatje met hem uit de weg proberen te gaan.
Hij heeft er nu al vier op.
De Volvo wacht geduldig.
Kinderzitjes achterin.
Voor Paal
Ergens bij Paal 17 -want op Texel hebben de strandpalen nummers- loop ik richting zee.
Het is een koude dag, met een aanlandige wind, die mijn blote benen niet 'zandstreelt' maar zandstraalt.
Op sommige plekjes zie ik BLOED, en dan weet je dat het waait!
Mezelf best zielig vindend loop ik bijna tegen een onbemande rolstoel op.
Hallo perspectief...
Het is een kleinere stoel dan normaal, alsof het een kinderrolstoel is.
In mijn hoofd begint onder luid gekraak en gepiep de verhalenpers weer te draaien, na een paar weken van absolute rust.
Wat is dit?
Betekent het iets?
Wat dan? (1)
Moet ik iets doen?
Wat dan? (2)
Ik kijk nog eens, wat beter nu.
Er hangt een fietstas aan de stoel, en die zit dicht.
Goed nieuws, redeneer ik, want dan is het stoelekind niet bestolen.
Dieven, zo luidt mijn theorie, doen vaak geen tassen en deuren dicht, want ze gaan met haast.
Fatsoen is sowieso niet het specialisme, waar ze in uitblinken, het blijft een ietwat onderbelicht vak in de opleiding tot 'boef', denk ik.
Dus met mijn kind (niet 'mijn, mijn')
gaat het misschien gewoon wel goed.
Het is waarschijnlijk toe aan wat buitenlucht, als afsluiter van een verregende vakantiedag.
Maar ho eens even.
Als je door het natte zand kan wandelen met die wind en al, zit je dan wel in een rolstoel?
En dan zie ik wat ik ben vergeten.
De moeder en het zusje.
Daar komen ze aan.
Zusje zoekt schelpen en moeder helpt zoon in de stoel.
Mooie dag.
Het is een koude dag, met een aanlandige wind, die mijn blote benen niet 'zandstreelt' maar zandstraalt.
Op sommige plekjes zie ik BLOED, en dan weet je dat het waait!
Mezelf best zielig vindend loop ik bijna tegen een onbemande rolstoel op.
Hallo perspectief...
Het is een kleinere stoel dan normaal, alsof het een kinderrolstoel is.
In mijn hoofd begint onder luid gekraak en gepiep de verhalenpers weer te draaien, na een paar weken van absolute rust.
Wat is dit?
Betekent het iets?
Wat dan? (1)
Moet ik iets doen?
Wat dan? (2)
Ik kijk nog eens, wat beter nu.
Er hangt een fietstas aan de stoel, en die zit dicht.
Goed nieuws, redeneer ik, want dan is het stoelekind niet bestolen.
Dieven, zo luidt mijn theorie, doen vaak geen tassen en deuren dicht, want ze gaan met haast.
Fatsoen is sowieso niet het specialisme, waar ze in uitblinken, het blijft een ietwat onderbelicht vak in de opleiding tot 'boef', denk ik.
Dus met mijn kind (niet 'mijn, mijn')
gaat het misschien gewoon wel goed.
Het is waarschijnlijk toe aan wat buitenlucht, als afsluiter van een verregende vakantiedag.
Maar ho eens even.
Als je door het natte zand kan wandelen met die wind en al, zit je dan wel in een rolstoel?
En dan zie ik wat ik ben vergeten.
De moeder en het zusje.
Daar komen ze aan.
Zusje zoekt schelpen en moeder helpt zoon in de stoel.
Mooie dag.
vrijdag 6 juli 2012
Witte bak.
Trek.
Heel erge.
Koken is geen optie, nu niet meer.
Bij mij gaan de reserves voor nood het éérst op, in het: 'recepten-en-combinatie-bedenk-gebied.
Ik weet niet, waar zich dat in mijn hersenen bevindt. Maar ik heb er één en het ligt helemaal stil.
Een krop sla en een komkommer: geen idee wat ik ermee kan, zo erg is het.
En wat doe ik dan?
Dan bel ik de Chinees.
Lijkt een goed idee, is het eigenlijk nooit.
Want ik (wij trouwens allebei) eten dat niet in porties, maar in bulk. Het witte legokasteel van afhaalbakjes moet op.
De eerste hap is steevast lekker. En vanaf dat moment wordt het per hap minder, een vreemd fenomeen waar we het later nog eens over moeten hebben.
Maar die eerste hap, dat is het moment waarop je hardop denkt:
Goed idee, afhalen!
En die gedachte prent ik ergens in.
Want ik vergeet steeds weer de DORST: de rest van de avond hang ik aan de kraan.
En dat helpt niet.
Het vult wel en er zitten al drie bakjes eten in mij: ik knap er kortom niet van op.
Vetsin, Marloes! Onthoud dat nou eens!
Daarom schrijf ik het op, wie weet dat het nu blijft plakken ergens.
Ik verwacht er veel van.
Heel erge.
Koken is geen optie, nu niet meer.
Bij mij gaan de reserves voor nood het éérst op, in het: 'recepten-en-combinatie-bedenk-gebied.
Ik weet niet, waar zich dat in mijn hersenen bevindt. Maar ik heb er één en het ligt helemaal stil.
Een krop sla en een komkommer: geen idee wat ik ermee kan, zo erg is het.
En wat doe ik dan?
Dan bel ik de Chinees.
Lijkt een goed idee, is het eigenlijk nooit.
Want ik (wij trouwens allebei) eten dat niet in porties, maar in bulk. Het witte legokasteel van afhaalbakjes moet op.
De eerste hap is steevast lekker. En vanaf dat moment wordt het per hap minder, een vreemd fenomeen waar we het later nog eens over moeten hebben.
Maar die eerste hap, dat is het moment waarop je hardop denkt:
Goed idee, afhalen!
En die gedachte prent ik ergens in.
Want ik vergeet steeds weer de DORST: de rest van de avond hang ik aan de kraan.
En dat helpt niet.
Het vult wel en er zitten al drie bakjes eten in mij: ik knap er kortom niet van op.
Vetsin, Marloes! Onthoud dat nou eens!
Daarom schrijf ik het op, wie weet dat het nu blijft plakken ergens.
Ik verwacht er veel van.
maandag 18 juni 2012
Als je zaterdag niet kan, kom dan zondag!
En geniet van het gastoptreden van Jaap Mulder. Intimisperend** goed op de klarinet.
**Intimiderend en inspirerend
Knutselarij
Laptop standaard, maar dan van karton. Uit een fruitdoos opgetrokken en dat is wel zo consequent.
Hulde aan Milo!
Hulde aan Milo!
dinsdag 12 juni 2012
Concert, dit is je uitnodiging!
Toegegeven, het is even doorfietsen, maar het belooft wel wat te worden.
Een feest, in hogere voetbalsferen.
Authentieker wordt het niet meer, dit seizoen!
Ik zie je daar!
zaterdag 2 juni 2012
vrijdag 1 juni 2012
Gezelsschapsspel
Het kan zomaar zijn, dat je nu, op dit moment een werkuitje hebt, een verregende barbecue bijvoorbeeld, of erger nog: een sportdag.
(en die zijn met goed weer al niet te doen, laat staan met 15 graden, in de regen, korte broek, witte benen enz. enz.)
Heb je het verschrikkelijke beeld? Dat je voortaan bent doordrongen van het feit, dat je leidinggevende nooit haar beenhaar verwijdert.
En probeer daar maar eens niet aan te denken tijdens je volgende functioneringsgesprek.
'Jij nog iets in te brengen?'... en dan hopen dat je het er niet uitflapt...ik kan alleen maar zeggen: ik gun je van harte, dat je niet op mij lijkt.
Gelukkig betrof het mijn stage in de hulpverlening: totaal andere wereld, als het gaat om persoonlijke hygiëne. Niet mijn wereld, bleek.
Maar terug naar het verhaal.
Uitje met je werk.
En tijdens dat gezellig samenzijn met je collega's kan het gebeuren, dat de conversatie niet lekker van de grond komt.
Geeft niks, ik heb het wondermiddel voor je.
Doe een rondje:
'Wat heb je aan, of in je handtas van de Hema?'
En de psychologie erachter: iedereen heeft heel veel van de Hema, en zo begin je met de overeenkomsten in de groep; werkt heel goed voor de cohesie. (= plak)
Een ander idee:
Gestoeld op hetzelfde principe:
Iedereen schijnt iemand te kennen, die ooit zijn sleutelbeen heeft gebroken.
Echt.
Probeer maar! (ik ken er zelfs drie!)
(en die zijn met goed weer al niet te doen, laat staan met 15 graden, in de regen, korte broek, witte benen enz. enz.)
Heb je het verschrikkelijke beeld? Dat je voortaan bent doordrongen van het feit, dat je leidinggevende nooit haar beenhaar verwijdert.
En probeer daar maar eens niet aan te denken tijdens je volgende functioneringsgesprek.
'Jij nog iets in te brengen?'... en dan hopen dat je het er niet uitflapt...ik kan alleen maar zeggen: ik gun je van harte, dat je niet op mij lijkt.
Gelukkig betrof het mijn stage in de hulpverlening: totaal andere wereld, als het gaat om persoonlijke hygiëne. Niet mijn wereld, bleek.
Maar terug naar het verhaal.
Uitje met je werk.
En tijdens dat gezellig samenzijn met je collega's kan het gebeuren, dat de conversatie niet lekker van de grond komt.
Geeft niks, ik heb het wondermiddel voor je.
Doe een rondje:
'Wat heb je aan, of in je handtas van de Hema?'
En de psychologie erachter: iedereen heeft heel veel van de Hema, en zo begin je met de overeenkomsten in de groep; werkt heel goed voor de cohesie. (= plak)
Een ander idee:
Gestoeld op hetzelfde principe:
Iedereen schijnt iemand te kennen, die ooit zijn sleutelbeen heeft gebroken.
Echt.
Probeer maar! (ik ken er zelfs drie!)
woensdag 30 mei 2012
Wat zit erin?
Stel: je komt thuis en jouw bestelde pakketje is bezorgd op nummer ...
Natuurlijk was je nèt even weg, want daar zijn de meeste bezorgers heel erg bekwaam in: 'zoek het lege huis'.
Tot zover geen nood: het pakje wacht geduldig bij de buren.
Mijn micro maatschappelijk probleem, waar hoognodig een gedragscode voor moet worden ontworpen, begint hier:
Ik zelf ga altijd met het briefje van de bezorger naar de buren.
Alsof ik bewijsmateriaal nodig heb, dat ik
A: inderdaad nog steeds M P Velt (of Blaak) ben, hetgeen ze echt wel weten na vier jaar.
Of
B: weet dat zij iets van mij hebben, mochten ze het niet willen afstaan.
In mijn buurt is van zowel A als van B absoluut geen sprake.
En toch zie je iedereen dat briefje meenemen.
En dat is nog maar het eerste vreemde fenomeen.
Want...dan bel je aan bij de buren.
En ik vertel altijd precies wat erin zit.
Ook al was ik van plan om dat nu eens niet te doen.
Waarom doe ik dat toch?
Misschien als bedankje voor het tijdelijk onderbrengen van mijn pakje, of het bevredigen van de ontstane nieuwsgierigheid, en dat is natuurlijk ook weer een bedankje.
Ik probeer weleens iets anders: 'Geen idee wat het is!'
En ik weet natuurlijk precies wat het is.
Dus, beste mensen, die weten hoe het hoort. Kom maar over de brug!
Natuurlijk was je nèt even weg, want daar zijn de meeste bezorgers heel erg bekwaam in: 'zoek het lege huis'.
Tot zover geen nood: het pakje wacht geduldig bij de buren.
Mijn micro maatschappelijk probleem, waar hoognodig een gedragscode voor moet worden ontworpen, begint hier:
Ik zelf ga altijd met het briefje van de bezorger naar de buren.
Alsof ik bewijsmateriaal nodig heb, dat ik
A: inderdaad nog steeds M P Velt (of Blaak) ben, hetgeen ze echt wel weten na vier jaar.
Of
B: weet dat zij iets van mij hebben, mochten ze het niet willen afstaan.
In mijn buurt is van zowel A als van B absoluut geen sprake.
En toch zie je iedereen dat briefje meenemen.
En dat is nog maar het eerste vreemde fenomeen.
Want...dan bel je aan bij de buren.
En ik vertel altijd precies wat erin zit.
Ook al was ik van plan om dat nu eens niet te doen.
Waarom doe ik dat toch?
Misschien als bedankje voor het tijdelijk onderbrengen van mijn pakje, of het bevredigen van de ontstane nieuwsgierigheid, en dat is natuurlijk ook weer een bedankje.
Ik probeer weleens iets anders: 'Geen idee wat het is!'
En ik weet natuurlijk precies wat het is.
Dus, beste mensen, die weten hoe het hoort. Kom maar over de brug!
dinsdag 22 mei 2012
dinsdag 8 mei 2012
Muziek uit een blauwe toren.
Deze had ik ook nog op de plank liggen, klaar om wereldkundig gemaakt te worden.
De zingende toren, heet het bouwwerk geloof ik. En het staat in winkelcentrum Vleuterweide, Leidsche Rijn.
Soort verstilling, maar dan op muziek...Of is dat te vaag/zweverig..?
Kunstje
En als je dit wil zien, dan moet je naar café Dudok in Arnhem.
Lekkere appeltaart, trouwens ook.
Boswandeling zonder verdwalen.
Ergens in de omgeving van Arnhem, gistermorgen. Mooi hè?
Er leeft allerlei wild:
We zagen torren, maar dan heel groot.
Een hommel, nog groter. We dachten dat het de koningin was, op zoek naar een nieuwe kolonie.
(Nou ja, dat dacht ik. Geef mij drie bomen en de bioloog in mij komt naar boven.
Ik verklaar gedrag, lees sporen en...alles met volledige overtuiging.
Na een tijdje denk ik zelfs dat ik kan navigeren, met behulp van de stand van de zon en de geur van de bodem.
Dan draaf ik door, want ik verdwaal standaard.)
Maar terug naar mijn wildopsomming:
We zagen ook nog teken, nou ja teek. Van dichtbij!
Mijn wandelvriendin is geattaqueerd, ik niet. Denk ik.
En nu dan in de buurt van mijn computer
(ook een stukje fruit, trouwens, dus ik blijf min of meer in de natuur) met uitzicht op regen en op mensen die erdoor moeten (die op de fiets zijn toch het leukst om voorbij te zien komen).
Al kijken de meeste automobilisten chagrijniger dan de fietsers...typisch, eigenlijk.
Ja, of die automobilisten voelen zich schuldig ten opzichte van de arme fietsers, die mede zorgen dat de kinderen van die automobilisten nog zuurstof hebben om later een beetje lekker in te ademen....
En dat ze uit solidariteit ook chagrijnig kijken.
Om geen aanstoot te geven.
woensdag 11 april 2012
woensdag 28 maart 2012
Voor Joke
Joke speelde tenor saxofoon bij ons orkest. Gisteren hebben we haar rouwstoet binnen gehaald met muziek.
zaterdag 24 maart 2012
zondag 18 maart 2012
Branchevervaging
Ik heb een nieuwe diepvriezer besteld bij Bol.com.
Ben benieuwd of er een boekenweek geschenk bij zit!
Ben benieuwd of er een boekenweek geschenk bij zit!
donderdag 15 maart 2012
Moraalridder Marloes
In de trein zit een dunne man met een afgedragen winterjas. En dan krijgt hij zin in een sigaret en in bier.
Dat kun je zien aan het blik Alfa bier en aan de shag.
Ik denk: ik zeg er wat van. Want zo'n brave borst ben ik nou eenmaal. Maar ik houd niet van ruzie, dus ik probeer het als volgt:
'Het goede nieuws is dat je hier wel bier mag drinken!'
Brede grijns, lees: niet slaan.
Dat kun je zien aan het blik Alfa bier en aan de shag.
Ik denk: ik zeg er wat van. Want zo'n brave borst ben ik nou eenmaal. Maar ik houd niet van ruzie, dus ik probeer het als volgt:
'Het goede nieuws is dat je hier wel bier mag drinken!'
Brede grijns, lees: niet slaan.
dinsdag 13 maart 2012
Onverpeste blik
'Mama, waarom woont Bernadette eigenlijk in een kooi?'
Dit vroeg een vierjarig meisje aan haar moeder, terwijl de poort achter ze dicht viel.
Slim meisje.
Dit vroeg een vierjarig meisje aan haar moeder, terwijl de poort achter ze dicht viel.
Slim meisje.
donderdag 1 maart 2012
Dan weet je dat het heerst
Hoestend, proestend en rillend staan we allebei koortsig (letterlijk) te zoeken naar de paracetamol.
Uit-ver-kocht!
Bij de tissues hebben we meer geluk en we nemen drie dozen mee, met 'voorjaarsprint'.
Dan weet je dat de lente bijna een feit is. Bijna.
Uit-ver-kocht!
Bij de tissues hebben we meer geluk en we nemen drie dozen mee, met 'voorjaarsprint'.
Dan weet je dat de lente bijna een feit is. Bijna.
woensdag 22 februari 2012
We gaan uit!
Ik wil je graag attenderen op een heel veelbelovend concertje.
Vrijdag 2 maart aanstaande in Tivoli (Oudegracht) treedt Amariszi op, een band, die op het punt van doorbreken staat. (echt)
Nu kun je ze nog zien in een kleine zaal, voor een kleine prijs €5.
Je kan ze aanraken, ruiken en ze signeren ook graag hun cd, die ze presenteren
Vrijdag 2 maart aanstaande in Tivoli (Oudegracht) treedt Amariszi op, een band, die op het punt van doorbreken staat. (echt)
Nu kun je ze nog zien in een kleine zaal, voor een kleine prijs €5.
Je kan ze aanraken, ruiken en ze signeren ook graag hun cd, die ze presenteren
zondag 19 februari 2012
#vertrouwen #144
Wil je onze vissen voeren als we weg zijn? Ik ben die beesten helemaal zat, dus als ze dood gaan is het totaal niet erg!
En zo ben ik een weekje vissen oppas.
De sollicitatieprocedure was mild en ik was 'de kandidaten'.
En zo ben ik een weekje vissen oppas.
De sollicitatieprocedure was mild en ik was 'de kandidaten'.
Snoepje van de week
Alle eer gaat naar Milo.
Ik ben een boek aan het lezen. Ook een aanrader trouwens...
donderdag 16 februari 2012
Klabam!
Ik heb een kapper in het Oosten (of oosten, waar is mijn groene boekje?) van het land.
Ik blijf terugkomen, want ik leer elke keer weer van alles.
Nu ook weer.
De kapper (Jerry) en ik werden opgeschrikt door een harde knal, afkomstig van zijn woning boven de zaak. Het klonk alsof er iemand neer ging.
Ik: Het lijkt wel of er iemand valt, joh.
Jerry: Ja, dat zat ik ook al te denken.
Ik: Jouw man is toch thuis?
Kapper: Ohw God ohw God.
Nu is het even stil.......
Jerry: (als grapje in het plat, want zo praten we daar heus niet altijd)
Nou ja, wij seg'n altijd: noa dissen wear n'en frissen.
Ik blijf terugkomen, want ik leer elke keer weer van alles.
Nu ook weer.
De kapper (Jerry) en ik werden opgeschrikt door een harde knal, afkomstig van zijn woning boven de zaak. Het klonk alsof er iemand neer ging.
Ik: Het lijkt wel of er iemand valt, joh.
Jerry: Ja, dat zat ik ook al te denken.
Ik: Jouw man is toch thuis?
Kapper: Ohw God ohw God.
Nu is het even stil.......
Jerry: (als grapje in het plat, want zo praten we daar heus niet altijd)
Nou ja, wij seg'n altijd: noa dissen wear n'en frissen.
maandag 13 februari 2012
Film
We need to talk about Kevin gezien.
En het verontrustende is, dat ik je bij ons in de straat zo'n 'Kevintje' kan aanwijzen.
En het verontrustende is, dat ik je bij ons in de straat zo'n 'Kevintje' kan aanwijzen.
zondag 12 februari 2012
De hemel van 92
Het was 19 mei 1992.
Ik was jarig en ging naar school met mijn schaatsen in mijn groene rugzak gepropt.
Ik moest leren schaatsen van mijn ouders. Onderdeel van je algemene ontwikkeling.
Maar na elf winters vol ge-oefen, geploeter en gehuil trokken ze de reële conclusie dat 'het' er gewoon echt niet in zat bij mij.
Ik moest nog steeds met een stoel het ijs op worden getakeld.
Ik was al elf en een half, bijna volwassen dus. En dan loop je met stoel zwaar voor aap.
Maar er was licht aan het eind van de tunnel: zodra ik twaalf zou zijn mocht ik stoppen met mijn vruchteloze poging om te leren schaatsen!
Dus heb ik die 19e mei mijn kunstschaatsen, kwelgeesten van het eerste uur, verkocht voor één gulden.
Mooiste verjaardag ooit!
Ik was jarig en ging naar school met mijn schaatsen in mijn groene rugzak gepropt.
Ik moest leren schaatsen van mijn ouders. Onderdeel van je algemene ontwikkeling.
Maar na elf winters vol ge-oefen, geploeter en gehuil trokken ze de reële conclusie dat 'het' er gewoon echt niet in zat bij mij.
Ik moest nog steeds met een stoel het ijs op worden getakeld.
Ik was al elf en een half, bijna volwassen dus. En dan loop je met stoel zwaar voor aap.
Maar er was licht aan het eind van de tunnel: zodra ik twaalf zou zijn mocht ik stoppen met mijn vruchteloze poging om te leren schaatsen!
Dus heb ik die 19e mei mijn kunstschaatsen, kwelgeesten van het eerste uur, verkocht voor één gulden.
Mooiste verjaardag ooit!
woensdag 8 februari 2012
Elvi
Wat hebben we gister weer lekker gegeten bij Elvi.
Jammer dat ik geen plek meer had voor de cheesecake.
Jammer dat ik geen plek meer had voor de cheesecake.
dinsdag 7 februari 2012
Dierentip
Voer je klokhuizen en je appels, die echt onaantrekkelijk van overrijpheid zijn geworden aan de vogels.
Ik las op een dierensite, dat ze zo hun vocht binnen krijgen.
Hier bij mij in mijn groene postzegel achter het huis lijkt het te kloppen.
Merels en mezen gaan uit hun dorstige dak!
Ik las op een dierensite, dat ze zo hun vocht binnen krijgen.
Hier bij mij in mijn groene postzegel achter het huis lijkt het te kloppen.
Merels en mezen gaan uit hun dorstige dak!
zaterdag 4 februari 2012
woensdag 1 februari 2012
Ladder
Ik ben me aan het oriënteren op een brandtrap. Zodat mijn lief en ik naar buiten kunnen klimmen, in het geval dat.
Gegalvaniseerde treden, afstandhouders, brandvertragend nylon: er gaat een wereld voor me open.
Sommige trappen zijn voorzien van stabilisatoren. Handig, voor mijn motoriek, die -eerlijk is eerlijk- wat aan de marginale kant is.
Bij 'de recensie van dit product' kom ik erachter dat het waarschijnlijk toch geen goede deal is: niemand, echt helemaal niemand, heeft na het gebruik van de ladder iets kunnen schrijven.
Nog maar even doorzoeken.
Gegalvaniseerde treden, afstandhouders, brandvertragend nylon: er gaat een wereld voor me open.
Sommige trappen zijn voorzien van stabilisatoren. Handig, voor mijn motoriek, die -eerlijk is eerlijk- wat aan de marginale kant is.
Bij 'de recensie van dit product' kom ik erachter dat het waarschijnlijk toch geen goede deal is: niemand, echt helemaal niemand, heeft na het gebruik van de ladder iets kunnen schrijven.
Nog maar even doorzoeken.
maandag 30 januari 2012
Epiloog
Het allerlaatste baksel was gisteravond pas klaar:
Muffins met pompoen en gember. De creme is van chocolade en banketbakkersroom. En in die toef: caramel.
Drie is wel te veel, dan ben je misselijk. Benieuwd hoe ik dat weet?....
Muffins met pompoen en gember. De creme is van chocolade en banketbakkersroom. En in die toef: caramel.
Drie is wel te veel, dan ben je misselijk. Benieuwd hoe ik dat weet?....
zaterdag 28 januari 2012
103 (woorden)
Ik -beginnend medisch maatschappelijk werker- sta samen met een specialist in de lift. We gaan naar de vierde verdieping. Afdeling 'interne'. De vierde is van hem, het is zijn koninkrijk. Hij heerst en regeert. Iedereen noemt hem dan ook 'God', als hij buiten gehoor afstand is. Het verplegend personeel is soms oprecht bang voor hem. De lift is inmiddels leeg, op ons na. Hij kijkt naar mij, ik zet me schrap. En dan neemt de flapuit –niveau: gevorderd- in mij het over: 'U heeft thuis niks te zeggen, zeker?' Hij begint hardop te lachen. 'Twee puber dochters, beetje jouw leeftijd en nou ophoepelen.'
Dit verhaaltje, hierboven heb ik opgestuurd naar de redactie van de NRC. Want ik vond het wel een soort ik-je.
Het verhaal is heel heel erg aangesmeerd met mijn fantasie, en de internist was geen internist.
woensdag 25 januari 2012
zondag 22 januari 2012
#trots #DePers
Ik kreeg een mail, een mooie mail...
Het is op de grens van trots en ijdelheid dat ik hem integraal op mijn blog plaats, maar ja, als beginnend schrijver meen ik het van de daken te moeten schreeuwen.....
Lees en krijg -net als ik- kippenvel.
"Beste Marloes,
Het is op de grens van trots en ijdelheid dat ik hem integraal op mijn blog plaats, maar ja, als beginnend schrijver meen ik het van de daken te moeten schreeuwen.....
Lees en krijg -net als ik- kippenvel.
"Beste Marloes,
Je column wordt geplaatst in de krant van maandag 23 januari.
Met vriendelijke groet,
Caroline Griep
Eindredactie"
zaterdag 21 januari 2012
donderdag 19 januari 2012
Wijsheid achteraf
Ik heb een jaar yoga gedaan, en als je me een beetje kent, dan weet je dat één jaar yoga te weinig is om van mij een uitgebalanceerd, en ontspannen mens te maken..
Je hebt gelijk.
Ik werd super onrustig van al dat sereens om me heen.
Zie ze eens ontspannen. En zie alle dagelijkse sores van ze afglijden. In plasjes op de grond, ligt al het aardse om ze heen.
En dat op maandagavond, na het eten.
En als je helemaal ontspannen bent en je hebt een bord Hollandse kost op, nou, dan ga je flinke klappers horen.
'Pffft, oeps'.
'Knal, sorry, deze is van mij'...
'Geeft niet, meid, dat betekent dat je lekker bezig bent.'
'hmmgrt' ik die mijn lach net niet inslikt.
'Je adem zit te hoog, Marloes'. Een lieve reprimande van de juf.
Ik ademde niet alleen te hoog, ik dacht ook te hard.
Dit soort werk passeerde mijn privé revue:
'Er mag ook weleens een stofzuiger door deze tent. Wat zal ik morgen eerst gaan doen. En oh, ik moet die en die nog bellen, enz enz.'
Maar er waren ook uitspraken, tijdens de oefeningen, waar ik iets mee kon.
Voor het nemen van moeilijke beslissingen, denk dan even aan het volgende Chinese gezegde:
Als er rimpelingen in het meer zijn, dan kun je de bodem niet zien. Zorg eerst dat je de bodem kan zien.
Lees nog maar een keer, tijd bestaat niet ;-)
Als er rimpelingen in het meer zijn, dan kun je de bodem niet zien. Zorg eerst dat je de bodem kan zien.
Je hebt gelijk.
Ik werd super onrustig van al dat sereens om me heen.
Zie ze eens ontspannen. En zie alle dagelijkse sores van ze afglijden. In plasjes op de grond, ligt al het aardse om ze heen.
En dat op maandagavond, na het eten.
En als je helemaal ontspannen bent en je hebt een bord Hollandse kost op, nou, dan ga je flinke klappers horen.
'Pffft, oeps'.
'Knal, sorry, deze is van mij'...
'Geeft niet, meid, dat betekent dat je lekker bezig bent.'
'hmmgrt' ik die mijn lach net niet inslikt.
'Je adem zit te hoog, Marloes'. Een lieve reprimande van de juf.
Ik ademde niet alleen te hoog, ik dacht ook te hard.
Dit soort werk passeerde mijn privé revue:
'Er mag ook weleens een stofzuiger door deze tent. Wat zal ik morgen eerst gaan doen. En oh, ik moet die en die nog bellen, enz enz.'
Maar er waren ook uitspraken, tijdens de oefeningen, waar ik iets mee kon.
Voor het nemen van moeilijke beslissingen, denk dan even aan het volgende Chinese gezegde:
Als er rimpelingen in het meer zijn, dan kun je de bodem niet zien. Zorg eerst dat je de bodem kan zien.
Lees nog maar een keer, tijd bestaat niet ;-)
Als er rimpelingen in het meer zijn, dan kun je de bodem niet zien. Zorg eerst dat je de bodem kan zien.
Ik neem weleens -ingrijpende- beslissingen, als ik me opwind, of als ik emotioneel ben. En dat is niet handig, want emotie is roering en dan krijg je golfjes in je water. Dus overzie je de situatie niet meer, en de bodem verdwijnt uit het zicht....
Ik ben nu net zolang niet meer op yoga, als dat ik het ooit wel was.
Toch denk ik nog weleens 'Kan ik de bodem zien?'
En dan probeer ik mijn mond te houden, soms zelfs met succes, heel soms, maar toch!
De Chinese uitspraken heb ik ook aangevuld met wijsheden uit eigen praktijk.
Komen ze:
Er komt een moment dat je resistent wordt voor je deodorant: wissel af en toe van merk.
Als je kleren aandoet 's morgens en je denkt: 'mwaw': omkleden.
zaterdag 14 januari 2012
Taart met mijn naam erop!
Tweede naam dan, ook goed.
Milo heeft als nieuwe hobby: kijken naar de zender '24 kitchen'. En tot zover is er geen probleem.
Maar de hobby gaat verder dan kijken...Zelf doen, daar gaat het om bij de bakhobby. En als de exercitie goed uitpakt, dan heb je een taart. Een hele taart. En wij wonen samen. Dat is een halve taart per persoon.
En daar komt het conflict met de weegschaal om de hoek kijken....
maandag 9 januari 2012
zondag 8 januari 2012
maandag 2 januari 2012
Blijf...Blijf...Goed zo!
Tip van een manmens, handig voor in de bioscoop:
Als er een vrouwmens voor je langs moet, om haar stoel te bereiken, dan stel je gelijk de volgende vraag: 'Zal ik voor je opstaan, lukt het, of past het niet?'
Resultaat: je kan voortaan blijven zitten!
Abonneren op:
Posts (Atom)
