Ik voel dat een oude bekende me weer naar mijn keel grijpt: ik ben bang voor honden.
Overigens was ik vroeger ook bang voor: paarden, katten, zwemmen, bokspringen, ballen die mijn kant op kwamen en boompje (uit)klimmen.
Mijn eigen ontrouwe, valse viervoeter heeft me in ieder geval van de hondenangst af geholpen. Want: geen hond zo onbetrouwbaar als de mijne. Dus ik kon stoppen met bang zijn.
Het valse beest is door de tijd ingehaald en ik loop al jaren solo.
Maar vandaag mis ik Rakker, alias Klootzak...
Rakker? Rakker! Hij heette al zo, hij was een afdankertje van de buurvrouw.
Mijn vader heeft hem van meet af aan 'Klootzak' genoemd, en daar luisterde hij ook naar.
Ik ben aan het joggen.
En ik ren zo een situatie in, waar mijn Rakker/Klootzak- hond me uit had kunnen redden.
Een man, donker type met lang haar, hij zou een wijsgeer uit India kunnen zijn.
Hij loopt naar me toe.
In zijn ogen: niks. Volkomen leeg, zielloos.
-Hij is bijna bij mij-
Onwillekeurig gaat er een rilling over mijn bezwete rug.
-Het is te laat om om te draaien-
Dan zijn hond, witte ogen van de staar. Rotweiler.
-Of kan ik toch nog omdraaien?-
Dan zet de man zich schrap. De hond zijn staart gaat de lucht in, de haren in zijn nek ook.
Vier lege ogen kijken mij aan.
-Paniek van binnen-
De aanval, ik zie hem aankomen. Ik hoop dat de man sterker is dan de hond.
Blaf
Spring
Hap
Mis
Door mijn oordopjes klinkt de coach: 'workout complete'.
