Twee geliefden.

Bij vogels waar de mannetjes en de vrouwtjes veel op elkaar lijken, is de kans groot dat stelletjes een leven lang bij elkaar blijven. In een exclusieve relatie. Romantisch, zeker. Maar vooral praktisch: het is voor de vogels zélf ook heel lastig om te zien welk geslacht de ander heeft. Dus als je eenmaal hebt gevonden wat je zocht en de gevoelens zijn wederzijds, dan blijf je samen. Het maakt niet uit wat je kiest. Voorbeeld: als mannenzwaan mag je een mannenzwaan liefhebben. Daar is de zwanengemeenschap heel ruimdenkend in. De enige regel is dat de liefde wederzijds moet zijn.

Op de fiets naar mijn werk, een paar dagen geleden zag ik een zwaan, alleen. Omdat het op straat muisstil was, kon ik zijn vleugels horen slaan. Het klonk als de wieken van een molen, met van dat doek erop. Zwaan had duidelijk moeite met opstijgen. Hij vloog op fietshoogte, vlak naast mij. Zijn nek helemaal uitgestrekt voor de balans. Het zag er majesteus en indrukwekkend uit. Ik was ontroerd door de schoonheid van dit tafereel, maar ook bezorgd om de allenigheid van de zwaan. Waar is zijn of haar geliefde. Want zwanen zijn vogels waarbij de mannen en vrouwen op elkaar lijken. Maar mijn zwaan, naast het fietspad, met zijn uitgestrekte nek, was he-le-maal alleen. Het heeft me de rest van de middag bezig gehouden. Was het toch uit gegaan? Lag mijn zwaan slecht in de markt? Is er iets met zijn geliefde gebeurd? Wie heeft dat dan gedaan? Wat heeft het gedaan, een roofdier misschien? Wonen er in mijn wijk roofdieren, dan? Kan ik nog wel met de ramen open slapen? Ik was inmiddels behoorlijk ongerust.

Vanmorgen kreeg het fauna-drama nog een deel twee: ik liep naar de brievenbus om iets te posten. Ik zag een ekster. Alleen. Niet goed, want bij eksters lijken de mannetjes heel erg op de vrouwtjes. Waarom was deze ekster alleen? Wat was er gebeurd? Ik was alwéér helemaal bezorgd en ongerust. En toen dacht ik iets 'out of the box'.

Ekster en zwaan horen bij elkaar!