generatie hole

Bij mijn oma in de tuin is een kleinkind-trekpleister aangelegd: een 9 holes putting green.
Echt.

Jaren geleden had ik me voorgenomen om elke maand één keer naar mijn oma te gaan. En dat doe ik ook.

Want: ze is lief, grappig en een beetje stout (niet zoals Heleen van Royen).
Ik houd van haar verhalen. En: ze ís er nog.
Bovendien ben ik een aanhanger van Aaf (B.C.) die in het handboek voor de moderne vrouw schrijft: doorbeuken met die liefde! En dat beuk ik.

Maar nu is er nòg een attractie: de putting green.

We waren de enigen.
Een gelamineerd A4-tje op de deur leest: deze deur niet open laten, i.v.m. insluipers.

'Loes, draai jij die deur eens op slot, voor je hem dicht doet. Dan kunnen we er zo weer in.'
'Oma, maar er staat....'
'Ja, dat weet ik, maar toch doe ik het (vette knipoog)'
'Goedemiddag, zuster (schermt de deur af)'

We begonnen allebei een beetje naar voren gekromd, zij is 86 en ik ben onlangs door mijn rug gegaan, gewapend met een  putter in de hand en ballen in het mandje van de rollator.

Mijn oma begon: 'eerst maar eens oplijnen. Jeetje, dat is lang geleden.....oeps, afijn'...

En na 20 minuten ging het zo:

'Loes, niet zo ver naar achteren met je backswing, oh nee, veel te hard, houd je 'head on the ball' Goed zo!'

Oma is de pro! En dat blijft ze voorlopig.