De hemel van 92

Het was 19 mei 1992.

Ik was jarig en ging naar school met mijn schaatsen in mijn groene rugzak gepropt.

Ik moest leren schaatsen van mijn ouders. Onderdeel van je algemene ontwikkeling.

Maar na elf winters vol ge-oefen, geploeter en gehuil trokken ze de reële conclusie dat 'het' er gewoon echt niet in zat bij mij.

Ik moest nog steeds met een stoel het ijs op worden getakeld.
Ik was al elf en een half, bijna volwassen dus. En dan loop je met stoel zwaar voor aap.

Maar er was licht aan het eind van de tunnel: zodra ik twaalf zou zijn mocht ik stoppen met mijn vruchteloze poging om te leren schaatsen!

Dus heb ik die 19e mei mijn kunstschaatsen, kwelgeesten van het eerste uur, verkocht voor één gulden.

Mooiste verjaardag ooit!