Dat weet ik nu

Zo, beste wensen!

Ik heb op de valreep nog een wijze les geleerd in 2012.

Het gaat over kaasfondue.

Ik vind:

Kaasfondue is lekker.
Kaasfondue is zelfs heel erg lekker.

Ik maak het op de dag van de les met allerlei verantwoorde spullen die je erin kan dippen: wortels, champignons (niet de zielige, althans dat is het idee) bleekselderij en radijs.

Ik graaf de oude kaasfondue pan op en ik heb zelfs een rechaud.
Zo noem ik het theelicht, dat ik uit mijn ouderlijk huis heb meegenomen, toen ik op kamers ging. Bij wijze van souvenir.
Ik voel het koude steen van de fonduepan, die al zeker twee jaar geen aandacht heeft gekregen en ineens schiet me te binnen waarom.

Het moet een jaar of tien geleden zijn geweest.

Het was met mijn buurvrouw in Overvecht.

Op het menu: kaasfondue en zij had gekookt.

De buurvrouw in kwestie had het figuur van een vogeltje en at ook als zodanig.
En omdat ik niet die indruk wek, moet ze gedacht hebben: ik zal niet te weinig maken!

Het resultaat: twee pakken kaasfondue eindigden....

In mij.

En ik wil je best proberen uit te leggen hoe dat beviel, maar om eerlijk te zijn voel ik er heel weinig voor, om die herinnering weer op te halen.

Denk maar: 'beton, na gisten en een niet zakkende misselijkheid'. En alle klachten hebben ten minste 72 uur aangehouden.

Terug naar afgelopen oudejaarsavond in mijn eigen keuken, waar ik de strijd nog één keer aan ga.

Ik versus de kunst van het portioneren.

En weet je wat: ik heb gewonnen.

Happy new year!