Doping Opa

Ik sprint vandaag iedereen voorbij, ondanks de tegenwind en de klim: deze middag zit alles mee: spierspanning, cadans en karakter. Ik speel mee in de klasse: ik stop voor rood licht. Dit slaat op de fietscompetitie die -in ieder geval in mijn wereld- heerst op de Hollandse fietspaden. Het is een heel subtiele strijd: je bekijkt de concurrentie, vindt iemand die van jouw kaliber is en dan barst het fietsgeweld los!

Maar terug naar de race: ik had mijn te kloppen man gevonden. Pezig lichaam, oude afgetrapte fiets en een bruin gerimpeld hoofd van het taaiste leer. Alles schreeuwt ervaring en winnaars- mentaliteit. En zo zie ik mijn tegenstanders graag! Ik geef ze ook vaak een naam en zo werd deze meneer doping opa. Hij had de uitdaging aangenomen en keek af en toe achterom (ik weet het.....) of ik het nog een beetje bij kon houden. Zijn humeur veel te zonnig.

Maar hij kent mij nog niet: ik laat hem een beetje harder fietsen dan hij normaal gesproken zou doen, dan wacht ik tot de verzuring zich aandient en dan kom ik (type: diesel) voorbij.

Precies zo geschiedde. Doping opa lachte en maakte een knikje toen ik hem voorbij stoomde. Dan weet je dat de wedstrijd gespeeld is.

Ik proefde alleen niet die zoete smaak van euforie, want ik was zelf aan de doping. De 'e' doping. Ik heb een e-bike gekocht. Ik ben in dat moment na opa's nederlaag uit de e-kast gekomen: 'Meneer, ik heb een accu.'

En met deze woorden schrijf ik me uit voor deze prachtig verborgen strijd van het rode asfalt.

©