De streken van de strijkers beginnen zacht en rustig. De violen worden lieflijk gestreeld. Voorlopig.
Dit is een verhaal over de liefde en die kan je alle kanten op slingeren, genadeloos als ze is. De intense kwelling. Afgewisseld met continu de eerste dag van de lente (voor mij) of juist de eerste dag dat het ijs dik genoeg is om te kunnen schaatsen (meer Milo’s ‘ding’) en die twee dagen tegelijkertijd en het hele jaar door. Zonder ook maar een greintje gewenning. Dat is liefde.
De viool vraagt lieflijk en in een hoge toonsoort. De celli en bassen geven antwoord: hetzelfde loopje, maar lager, mannelijker. De geliefden staan nu oog in oog met elkaar.
En dit is nog maar het begin. De kennismaking is het eerste van het vierdelige stuk van Brahms. De geliefden wachten op de rest van hun geschiedenis, die in de nabije toekomst verteld gaat worden.
De orkestleden slaan bladmuziek om en het publiek gaat massaal hoesten, roggels ophalen, niesen. Alles behalve prematuur applaus is geoorloofd tussen de delen.
De geliefden moeten dus wachten.
Ontstemd?
©
Geen opmerkingen:
Een reactie posten