Op de jongerencamping. Een zoon, een jaar of zeventien al. Voor zijn tent heeft hij Hartman stoelen opgesteld. Bovendien staat er een Swiffer duster voor de tent, in plaats van de gebruikelijke torens bierkratten. Deze jongen heeft een probleem: hij is hier met zijn moeder. De tent staat pal naast het duinpad, dat steil omhoog leidt naar de zee. Groepen jongens en erger voor de zoon: groepen meisjes in bikini's en Uggs lopen -elkaar beoordelend- naar het water. De jongen zit midden in het gezichtsveld van de genadeloze groepjes. Zijn moeder zegt nèt: ' lieverd, bruin worden is goed. Rood niet. Smeer je nou in. En je zou de hond nog borstelen, wanneer denk je dat te gaan doen?'
De jongen laat een gedempt oerkreetje horen: opgestapelde frustratie. Hij kan de zee horen en zijn potentiële eerste vriendinnetje zien, als hij ooit zou kunnen kiezen uit al dat wulps dat naar boven klimt en klautert.
De meisjes kijken weg, ze zien hem niet eens. Een pakje Marlboro light waait zijn kant op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten