Ik -beginnend medisch maatschappelijk werker- sta samen met een specialist in de lift. We gaan naar de vierde verdieping. Afdeling 'interne'. De vierde is van hem, het is zijn koninkrijk. Hij heerst en regeert. Iedereen noemt hem dan ook 'God', als hij buiten gehoor afstand is. Het verplegend personeel is soms oprecht bang voor hem. De lift is inmiddels leeg, op ons na. Hij kijkt naar mij, ik zet me schrap. En dan neemt de flapuit –niveau: gevorderd- in mij het over: 'U heeft thuis niks te zeggen, zeker?' Hij begint hardop te lachen. 'Twee puber dochters, beetje jouw leeftijd en nou ophoepelen.'
Dit verhaaltje, hierboven heb ik opgestuurd naar de redactie van de NRC. Want ik vond het wel een soort ik-je.
Het verhaal is heel heel erg aangesmeerd met mijn fantasie, en de internist was geen internist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten