Ook vóór acht uur 's morgens zijn ze al actief: Weksters.
Dit zijn vrouwen die nóóit eens even helemaal niks zeggen. Tegenover me zat er één, ontdekte ik toen ze een bekende zag. Acuut kwam er een onuitputtelijke woordendiarree op gang: een irritant monotoon geluid, uitgestoten in een hoog tempo, zodat de Wekster ervan was verzekerd dat er niemand tussen zou kunnen komen. Zoals wel vaker bij Weksters had ook dit exemplaar niks te vertellen. 'Moet ze niet even op adem komen van dat hoge geprietpraat. Zodat andere gebieden buiten haar spraakcentrum ook in aanmerking komen voor aanvoer van zuurstofrijk bloed. Misschien helpt het haar -en mij- zelfs', dacht ik. Toen zag ik een andere oplossing: bovenop haar beweeglijke koppie, verstopt tussen haar lange lokken (waar ze zelf nauwelijks af kon blijven) stak een knop uit. BAM! Een dreun met mijn vlakke hand. Dat is fijn aan een Wekster: ze hebben een snoozeknop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten