Gisteren was het een dag met maar liefst twee 'de laatste keren'. Dit kopje koffie kreeg ik van een Nespresso medewerker. 's Middags was hij ontslagen: een geval van de eerste én laatste keer dus. Overigens was dit niet de reden van zijn ontslag, echt niet!!!
De andere aflopende zaak is de schrijfcursus: de allerlaatste bijeenkomst ligt achter me.
Verandering is goed, vooruitgang (soms) zelfs, maar '!?!'
(begrijp je?)
Ik was een moment bang dat ik helemaal geen woord meer op papier zou kunnen krijgen, omdat de juf niet meer wekelijks een opdracht geeft. Bovendien presteer ik beter voor publiek, schrijf-technisch dan, dus het luisterende en vaak lachende groepje ga ik ook wel missen.
Mijn gevreesde 'schrijvers-blok' lijkt nu (de beroemde day after) al behoorlijk mee te vallen:
Ik raak meer en meer overtuigd dat er, zoals in de brief naar Rainer Maria Rilke, ook in mij een Schrijver schuilt. De definitie is rekbaar, uiteraard. Maar toch hè, in de kern voel ik een 'iets'!
©
1 opmerking:
Al ben ik al 'groot' er zijn voor mij ook steeds eerste keren. Eerste keer een blog volgen;-)
Eerste keer iets voorlezen van jezelf in een groep. Eerste keer meedoen aan een schrijfwedstrijd...!
En er zullen steeds meer eerste keren volgen. Die eerste keer impiceert ook altijd een laatste keer. Avontuurlijk! Dat er dus heel veel eerste en laatste keren mogen volgen!
Dymph
Een reactie posten