Het is een koude dag, met een aanlandige wind, die mijn blote benen niet 'zandstreelt' maar zandstraalt.
Op sommige plekjes zie ik BLOED, en dan weet je dat het waait!
Mezelf best zielig vindend loop ik bijna tegen een onbemande rolstoel op.
Hallo perspectief...
Het is een kleinere stoel dan normaal, alsof het een kinderrolstoel is.
In mijn hoofd begint onder luid gekraak en gepiep de verhalenpers weer te draaien, na een paar weken van absolute rust.
Wat is dit?
Betekent het iets?
Wat dan? (1)
Moet ik iets doen?
Wat dan? (2)
Ik kijk nog eens, wat beter nu.
Er hangt een fietstas aan de stoel, en die zit dicht.
Goed nieuws, redeneer ik, want dan is het stoelekind niet bestolen.
Dieven, zo luidt mijn theorie, doen vaak geen tassen en deuren dicht, want ze gaan met haast.
Fatsoen is sowieso niet het specialisme, waar ze in uitblinken, het blijft een ietwat onderbelicht vak in de opleiding tot 'boef', denk ik.
Dus met mijn kind (niet 'mijn, mijn')
gaat het misschien gewoon wel goed.
Het is waarschijnlijk toe aan wat buitenlucht, als afsluiter van een verregende vakantiedag.
Maar ho eens even.
Als je door het natte zand kan wandelen met die wind en al, zit je dan wel in een rolstoel?
En dan zie ik wat ik ben vergeten.
De moeder en het zusje.
Daar komen ze aan.
Zusje zoekt schelpen en moeder helpt zoon in de stoel.
Mooie dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten