Vandaag krijg ik een angstaanjagende versie voor mijn kiezen:
Ik zie het verkrampte gezicht van de hovenier, zijn collega begint alvast alleen met snoeien. Dat laatste vind ik zorgelijk: hij speelt zijn rol van: er-is-niks-aan-de-hand- met-hem-hij-kijkt-altijd-alsof-hij-buikgriep-heeft té overtuigend.
Ik wijs het verkrampte gezicht de weg en probeer echt om niet op de tijd te letten. Twee liedjes op de radio zijn voorbij als hij zijn handen afvegend aan zijn overall naar buiten komt. Met een compleet andere gezichtsuitdrukking.(!)
De werkende collega zegt: weet je wat je moet doen, even je huisarts bellen, want dit is niet meer normaal, joh.......Op dat moment sluit ik de deur.
Na twintig minuten zijn ze klaar, ze melden dat de olijven nu wel rijp zullen worden, want die takken waren te lang.
We schudden elkaar de hand en ze rijden weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten