Ik heb het begin herschreven, de feedback van mijn inmiddels bestaande schrijfgroepje in de praktijk brengend. Zo was hij zeker gepubliceerd, is mijn ijdele hoop......
Mag ik hem nog een keertje plaatsen?
Cursus
De groep mensen die zich heeft aangemeld voor de openavond ‘creatief schrijven’ staat om mij heen geklemd. De ruiten van het halletje zijn helemaal beslagen en ik knoop mijn winterjas open met de hand die ik nog kan bewegen. De andere zit klem tussen de laptoptas van de ene en de heup van een andere gegadigde. Tien minuten na aanvangstijd komt de juf: ”Zó, jullie zijn met veel!” Ik waande me voor vanavond in het idee dat ik mijn intrede ging doen in een selecte elite van mede nog-onontdekte-schrijvers. We gaan met de juf naar een grotere zaal dan gepland. Wat zijn er veel mensen, die als ze iets schrijven horen dat ze dat 'best wel heel goed kunnen'. Zij komen hun talent wat cultiveren -je weet wel- de puntjes op de "i". En zo zijn er in Nederland wel 4 miljoen, vang ik op van iemand. Ik voel me in dat grote, hoge lokaal best wel klein worden.
Ja,ik schrijf ook weleens wat ‘van me af’ en mijn moeder leest mijn blog trouw. Ze vindt hem best goed. Dus....We gaan met zijn 22-en (!) brainstormen (in mijn hoofd heerst acuut windstilte). Na die brainstorm heb je een moment uit je leven en dat gaan we uitwerken.
Opdracht is om de 'ik' geen waardeoordeel te laten hebben over die situatie. Dat is de lezer betuttelen.
De lezer houdt er ook van om zelf conclusies te trekken. Om een idee te geven van het tijdperk bijvoorbeeld: mijn fiets staat niet op slot, ik krijg van mijn vader een stroopsoldaat. Als ik weer aankom bij het fietsenrek zie ik de mijne gelijk staan. (Hier in Utrecht is dat vrij lang geleden).
Gewapend met de nieuwe ‘tools’ ga ik heel hard denken. Nog wat meer denken. Hoe doe ik dat normaal? Ik denk nog heel even door en schrijf iets op over een writer’s block, wel fijn, want dan ben ik ten minste een schrijver.....
Dan is het tijd om voor te lezen, er begint iemand en ik ben oprecht diep onder de indruk. Ook besluit ik direct om niet te volgen. De rest verliest eveneens de moed. Met als gevolg......" Jij, met die rode trui (neeeeeeee!!!!!) wil jij de groep laten horen wat je hebt gemaakt?"
Ik kwam ook op een gedichtje (iene miene mutte...):
feest in je ogen
muziek als je praat
kom dichterbij, ik wil met je dansen
tot diep uit de maat
Het bleef lang stil na de vraag: "Wat valt op aan haar stijl?" Ik zag ze zwoegen om iets aardigs te zeggen.
Inmiddels zat ik ontspannen op mijn houten stoeltje: mijn publiek had gelachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten