Het koperen bord aan de gevel schittert in de zondagszon.
In de vensterbank twee torens wet- en regelgeving: de rechtstaat samengebracht op 6000 pagina's flinterdun papier.
Gordijnen zijn half dicht. De rails bezwijken bijna onder het gewicht van het -ooit bloedrode- fluweel. Een computer staat aan: de enige lichtbron in het pand.
Er zit iemand achter te werken, te zwoegen. In zijn hoofd herhaalt hij zijn mantra: doorgroei mogelijkheden, jong beginnen, netwerk boven vrienden.
Dan is hij even afgeleid en we hebben oogcontact. Ik zwaai en wijs naar de zon, gebaar dat hij naar buiten moet komen.
Hij lacht een halve glimlach, schudt nee en tilt een dik dossier op.
Ik wandel verder. Hij werkt ook door.
Hij zegt het nog maar een keer tegen zichzelf: doorgroei mogelijkheden, jong beginnen, netwerk boven vrienden.
Hij dwaalt weer af met zijn gedachten en zijn blik rust op een rondvaartboot.
Hij volgt de blikken van de dagjesmensen.
Aan de overkant van de gracht staat het. Statig als een rechte rug, bewust van behaalde successen en terechte faam, vier hoog. Vier-recht-om-hoog.
Het pand is verlaten, beveiligingscamera's op alle hoeken nemen de honneurs waar. Ze houden een oogje op dit heiligdom der strafpleiterij.
Hij zucht, zijn doel is zo dichtbij en tegelijk zo onbereikbaar. Hij wacht tot de gids door de microfoon schalt 'ladies and gentlemen: Moscovicz' office'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten