Ik ben de jongste en de kleinste van de groep kinderen met wie ik ben.
Normaal durf ik te zeggen: ‘Ik ben Marloes, en ik ben bang voor water.’
Maar vandaag bluf ik mezelf de wildwaterbaan door. Het gaat goed.
Het is bijna leuk, denk ik nog.
Te voorbarig: ik verdrink bijna, in een mini waterval, de laatste horde voor de finish.
Mijn zus roept nog: ’Je moet naar de rechterkant, niet zo naar links.’
Mijn volgende herinnering herinner ik me niet meer.
Iets met hoesten en twee sterke, behaarde mannenarmen, die me uit de waterhel sleuren.
Nog bedankt, ik geloof niet, dat ik daar aan toe was gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten