En dan verdwijnt de kaart in mijn oude doos. (Het is een doos en hij is oud, zo simpel is het.)
Verjaardagen komen en gaan, zonder dat ik ook maar het flauwste vermoeden heb van alle feestelijkheden.
'Maar, maar.. waar is de kaart van tante Marloes?' Ik stel me voor, dat een vertwijfeld kind van een jaar of acht, kwetsbare leeftijd wat betreft zelfvertrouwen, een pruillip trekt bij het niet zien van mijn vrolijke kaart met: gefeliciteerd, een fijne dag en ik hoop dat je veel cadeau's krijgt (!!!) En dat er dan een briefje van 5 euro uit de envelop valt, ik wéét dus wel hoe het moet, ik denk echt wel dat ik het in me heb.
Vanmorgen is mijn revolutie aangebroken, één dag na de kennismaking met aller-schattigste Mink:
ik heb alle kaartjes aangemeld, mét herinnering in de computer. (A.T.)
Artificial Thoughtfulness.
En ik trof een verrassing aan, in de oude doos:
Er waren kaarten, brieven, uitgeprinte mails. Er waren briefwisselingen met vriendinnen in het buitenland, liefdesverklaringen, (niet van die vriendinnen) personeelsmunten van Tivoli zelfs (en ik heb er geen dag gewerkt, ha!).
Wat een mooie doos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten