Als ik je niet meer spreek dit jaar..

...Dan wens ik je een heel goed, beter zelfs, 2012.

Tot volgend jaar!

Tussenstand

De tussenstand na kerstavond en eerste kerstdag: +1.

Gemiddelde toename lichaamsgewicht per inwoner bij ons thuis.

Dus toch een zalige kerst!

Duwen

Iets aan dit concert is anders. Het begint al bij de rechte, Brits aandoende rij voor de laatste kaarten.

We komen binnen en voor de garderobe: hetzelfde verschijnsel! Een kaarsrechte rij, bijna tot aan het podium.

Vriendin en ik zijn hier weliswaar lang niet geweest, maar hadden we dan helemaal niks van deze revolutie meegekregen? Praat niemand ons meer bij?

We gaan de zaal in.

En ja hoor: voor de bar is weer die rij. En we maken er het beste van. Het is zelfs zo gezellig met de menen voor ons, dat nieuwe mensen voordringen. Ze zijn nog ouder dan wij en ze weten nog niet van de nieuwe trend.

Maar achter ons is een nette man, hij verzoekt een ieder om achteraan te sluiten, hij vertelt over hoe wij ook al heel lang staat te wachten.

Ik besluit de man te helpen, want het ziet er naar uit dat hij een zware nacht gaat krijgen.

Ik spreek de rij voor ons toe: 'Neem me niet kwalijk, maar willen jullie wat agressiever doen? Het lijkt net of jullie niet in de rij staan. Omdat jullie eruitzien of je het gezellig hebt.

Dat is heel verwarrend voor de rest. '

Dop effect

Fenomeen: iets te doen willen hebben op een feest, waar je niemand kent.

Iedereen zoekt dan ook mee naar een verloren oordop. Het lijkt hopeloos en dan -en dit is waar gebeurd- vindt iemand hem in zijn glas wijn.

'Hier is hij hoor, ik heb hem voor je gemarineerd.' En de vinder neemt tevreden een slok.

En iedereen kent elkaar een beetje.

Gedicht

Op leeftijd:

Ik ben al
Een keer

Nog nooit zo verliefd geweest.

Video

Soms zijn filmpjes interessanter dan woorden.
Milo wilde eens kijken welke stokken geschikt zijn voor hem. De verkoopster was enorm inventief.
Dat heeft mooie beelden opgeleverd, maar of Milo nu weet wat hij wil.......

Asbak 2.0

Drie kleintjes en een toren.

Ik wil toch nog even een voetnoot plaatsen bij deze foto.
Want de drie kabouters hebben een verhaal, dat verteld moet worden.
Er is namelijk ruzie!
De twee rechter kabouters staan duidelijk gebroederlijk dicht tegen elkaar aan, lekker warm met die gure wind en de natte sneeuw.
Maar nummer drie, nummer 1 van links, die moet het maar uitzoeken met zijn kaarsje.
Toch zielig.
Wellicht komt het tegen de kerst nog wel goed met ze. Mocht iemand nog naar Köln gaan, kan die dan even een foto maken van ze? Ik ben benieuwd of ze het hebben bijgelegd.

15 december

Hoi Vrienden en familie,

Donderdag 15 december is er een optreden speciaal voor jullie.

Er zijn hapjes, drank en oh ja: er zal muziek worden gemaakt!

Je kan vanaf 20:30 komen!
Locatie: buurtcentrum de Leeuw, Samuel van Houten straat 1 Utrecht.

Kom je?
Leuk!!

Tocht

Zomaar een man: ' Mag die deur dicht, ik ben heel snel ziek. Longontsteking enzo.'

Na een uurtje stomen en zweten is het pauze.

Hij gaat buiten een sigaret roken.

Wat mij betreft is dat meer een open deur.

Breed inzetbaar

Dit weekend ben ik via de bunkers van de golfbaan (waar je alleen maar in komt met je bal, als je ècht heel heel goed bent) naar het ACU gegaan (Anarchistisch Centrum Utrecht).

Want de beste Mexicaanse surfband van Brabant stond op de planken.
Ik ging samen met vriendin Henriëtte, en het was historisch, want haar eerste avond 'uit' sinds de geboorte van Mink.

Vandaag weer iets totaal anders: in de stilte en de mist gebanjerd.

Ken je deze nog?

Boem!
En je waant je weer in de jaren '80!
Dat deze super snack nog bestaat, joh!

Di Gojim

Gisteren naar de cd presentatie van Di Gojim geweest.
Ik kan alleen maar zeggen: gaat dat zien.
Echt hoor.
Di Gojim

Fotootje van de site geplukt

Crematiekleren

Nieuwe kleren, want opa is dood

Maar deze kleren zijn niet goed

Ze onthouden hoe ik me voel

En ik kan ze nooit meer aan

Verliefd 2

Tijdens elke autorit zit ik tegen het raam geplakt:

Hij kan in elke boomtop zitten.

Zijn gezicht is overal

Verliefd

De allerleukste jongen van de klas is-op-mij!!!

Ik: Oké, wat doen we nu?

Hij: K’weet niet.

Ik, of hij: Wil je zoenen, zoals bij de bold and the beautiful?

Unaniem: Ja, goed.

Ik: En nu?

Hij: Overslaan, op het hockeyveld?

Wij: Ja, graag, fjoew.

Judo

Iedereen moest op de weegschaal, en dan riep de judoleraar je gewicht. Hard.

‘MARLOES BLAAK 50 KILO.'

(in de jaren ’80 was dit nog opzienbarend)

'ZO, DA’S EEN FLINKE.’ Improviseerde hij er achteraan.

Ik moest tegen de jongens.

En ik verloor.

Pesten

Mijn moeder noemde me ontwikkeld voor mijn leeftijd.
Mijn klasgenoten noemde me: vies vuil vet veevarken
(of: vvv)

Schoolwc's

Een ander verschil met de vorige basisschool, was het wc-gebeuren.
Normaal hield ik het met gemak de hele dag op, maar er waren dagen, dat ik echt naar de schoolwc moest.
Op de Peppels, mocht de deur niet op slot.
Dus ik hing boven de Hengelose wc, toen het stomste meisje van de klas: Rosalie, de deur openrukte.
Ze riep het uit, door de gang, door de klas.
En zo begon het pesten.

Nieuwe klas

Mijn nieuwe klas maakt heel veel lawaai. 

Ze durven zelfs door de meester heen te praten. 

Ik zit, zoals ik dat was gewend op de Prot. Chr. Jenaplan basisschool in Boxmeer, met strak gekruiste armen op mijn bureautje. Ik geef geen kik. Zo moest dat op de Peppels. 

Maar dit is de H.S.V. Dit is particulier, hier mag alles.

Verhuizen

Dat gaan we doen. Ik weet niet wat het betekent, maar mijn ouders hebben allebei een ernstig gezicht. Ik denk in bed heel hard aan zielige dingen: kapot speelgoed, per ongeluk in mijn broek gepoept en gymles. Het werkt: ik moet echt huilen.
Dan sluip ik de trap af, naar beneden, waar mijn moeder aan de telefoon is met iemand.
Ze zegt: ‘ Ja, Marloesje is een heel gevoelig kind.’
En ik krijg ook een kopje thee.
Ik blijf op!

Heldendaad

Ik heb een beste vriendin, maar in haar huis is er iets vreemds aan de hand:
Boven elke deur hangt een man, aan een kruis gespijkerd.
Ik vind dat zielig en ik vind Kariens ouders enge mensen.
Ik geef mezelf dus een opdracht, om het recht te zetten:
ik steek mijn middelvinger op, zodra ze wegdraaien of wegkijken. En zo neem ik het op voor die man.

Badkuip

Het bad is wat anders: in bad vind ik het fijn.
Ik wil er dus ook niet uit. En al zou ik het willen: ik ben zo onhandig met motorische dingen, dan het me ook gewoon beter lijkt, om erin te blijven.
Er is maar één manier om mij eruit te krijgen: ‘ Is dat nou een krokodil achter je?’
Iedereen lacht, omdat ik binnen een tel naast het bad sta.
Ik huil. Elke keer trap ik er in.

Zwemles 2

Ik moet wachten op een mevrouw, die mij ophaalt na de les en me dan naar huis brengt.
Ik wacht altijd heel lang. Vandaag zo lang zelfs, dat de mensen van 't Hoogkoor zeggen dat ze gaan sluiten. Ik moet buiten verder wachten. Ik ben zes jaar.
De mevrouw komt en zegt: ‘ Sorry, niet vertellen hoor.’
Ik vertel het wel en ik hoef nooit meer op die vrouw te wachten.

Zwemles

De badmeester heet Mieke, het zwembad ’t Hoogkoor. Ik weet àlles over Mieke van het schoolzwemmen. Want ik houd haar zo lang mogelijk aan de praat, wanneer ik op een startblok sta. Ik wil er niet in, het diepe.
Dat heeft alles te maken met de monsters, die achter de putjes wonen. En die monsters bestaan: zodra ik in het diepe lig, met mijn oren onder water, dan kan ik ze duidelijk horen. Ze komen, zodra Mieke even niet kijkt.
‘Marloesje, kletskous, daar ga je, hoppetee.’ En terwijl ze het zegt, duwt Mieke me zo in het diepe.

Buikpijn

Maar niet omdat ik ziek ben. Ik moet vandaag wennen op de peuterspeelzaal.
Dan zit ik op schoot bij de juf. Ik huil.
Ze wijst naar een grote klok aan de muur.
‘Als de kleine wijzer bij de 11 is, dan komt je moeder je ophalen.’ Legt de juf uit.
Ik wou dat ik wist wat de 11 was.

Zwemparadijs

Tropicana, Rotterdam jaren ‘80.
Ik ben de jongste en de kleinste van de groep kinderen met wie ik ben.
Normaal durf ik te zeggen: ‘Ik ben Marloes, en ik ben bang voor water.’
Maar vandaag bluf ik mezelf de wildwaterbaan door. Het gaat goed.
Het is bijna leuk, denk ik nog.
Te voorbarig: ik verdrink bijna, in een mini waterval, de laatste horde voor de finish.
Mijn zus roept nog: ’Je moet naar de rechterkant, niet zo naar links.’
Mijn volgende herinnering herinner ik me niet meer.
Iets met hoesten en twee sterke, behaarde mannenarmen, die me uit de waterhel sleuren.

Nog bedankt, ik geloof niet, dat ik daar aan toe was gekomen.

Verhalenbundel

Ik heb veel jeugdherinneringen. Ik weet vaak nog wat ik dacht, wat ik ergens van vond en ga maar door.  En zo is mijn plan ontstaan, om eens wat te gaan bundelen.
En voor jullie vast wat ruw materiaal:

Eerste herfstbok

Straattaal 8

Ik ving op de valreep nóg iets op, in het rijtje straattaal.
Dus hier een maandagse toegift.

Ik stond in de lift van het stadhuis met twee koffiedames en hun koffiekar.
Ze vervoerden: koffie, thee en roomboter koekjes, die onder de folie lagen te stikken.

De ene dame duwde met haar lange gemanicuurde nagel een sprits recht, terug in het gareel.

Terwijl de ander zichzelf kritisch bekeek in de spiegel.

Ze concludeerde dat ze nog niet klaar was met ont-zwangeren, want ze had volgens haar man nog altijd haar beruchte stierennek.

Ik snoof een beetje, me niet bewust van het stierlijke geluid. De dames merkten me nu pas op. En knikten omhoog, ze wilden duidelijk tekst en uitleg.

Dus ik zei: 'Een stierennek bij een vrouw... Dat is wel grappig, dacht ik..toch, vanwege de tegenstelling...'

Twee dames zonder gezichtsuitdrukking staarden me aan.

'Want een stier kan niet zwanger raken?'

Nog niks....

'Een stier is een mannen-koe.'

Nee, maar we waren bij de toga kamer. Ik kon eruit.

straattaal 7

'Wij wonen in een bos, waar wordt gekapt.'

Deze uitdrukking viel op iemands heel-veelste verjaarspartij.

En zo ben ik door mijn taalkrabbels.

De post vandaag.

Rouw- en geboortekaart. Samen in de bus.

straattaal 6

En vandaag een antieke. Straattaal is -hoop ik- een self-fulfilling prophecy..

'Ik was helemaal verkocht. Met boter en suiker.'

straattaal 5

'the squeaky wheel gets the grease.'

Ik ben een kleine serie begonnen, met uitspraken, die ik overal en nergens heb opgevangen. En op losse blaadjes heb gekrast.

Deze begrijp ik niet helemaal.
Volgens mij gaat het erom, dat wanneer je iets wilt, je het vooral moet laten horen.
Ik weet wel, dat 'squeaky' lekker bekt.

(straat)taal 4

'Als je niet beweegt, voel je de ketens minder.'

In een interview, in de Volkskrant. Een man was veel te lang bij zijn zeer onaardige, jaloerse vrouw gebleven. Bovenstaand zijn overlevingsmechanisme..

straattaal 3

'We willen geen weeskinderen maken.'

Dit vertelde een bruidegom, die echt ál zijn vrienden had uitgenodigd.

straattaal 2

'don't get in my grill'

Kom niet zo dichtbij. Ik hoorde hem ergens aan een bar uit de mond komen van een Amerikaanse meneer.

Straattaal

'It greets your palet like an old friend.'

En dan is het lekker.

Bijna lente

Nog maar een paar maandjes....

Gouden consumptiemunt

Ik wil attent worden: er komen de laatste jaren geregeld geboortekaartjes binnen. Ik ben dan reuze blij voor de ouders, helemaal als blijkt dat iedereen gezond is, en uitgevoerd met 10 vingers, tenen enz.

En dan verdwijnt de kaart in mijn oude doos. (Het is een doos en hij is oud, zo simpel is het.)

Verjaardagen komen en gaan, zonder dat ik ook maar het flauwste vermoeden heb van alle feestelijkheden.

'Maar, maar.. waar is de kaart van tante Marloes?' Ik stel me voor, dat een vertwijfeld kind van een jaar of acht, kwetsbare leeftijd wat betreft zelfvertrouwen, een pruillip trekt bij het niet zien van mijn vrolijke kaart met: gefeliciteerd, een fijne dag en ik hoop dat je veel cadeau's krijgt (!!!) En dat er dan een briefje van 5 euro uit de envelop valt, ik wéét dus wel hoe het moet, ik denk echt wel dat ik het in me heb.

Vanmorgen is mijn revolutie aangebroken, één dag na de kennismaking met aller-schattigste Mink:
ik heb alle kaartjes aangemeld, mét herinnering in de computer. (A.T.)
Artificial Thoughtfulness.

En ik trof een verrassing aan, in de oude doos:

Er waren kaarten, brieven, uitgeprinte mails. Er waren briefwisselingen met vriendinnen in het buitenland, liefdesverklaringen, (niet van die vriendinnen) personeelsmunten van Tivoli zelfs (en ik heb er geen dag gewerkt, ha!). 

Wat een mooie doos.

Herstel

Morgen is ons concert niet op het Domplein, maar voor het stadhuis.
En niet om 18:30, maar om 19:00 uur.

Voor de fans van de Noordooster, nu weet je ons weer te vinden!

Werven

Wijkorkest De Noordooster op zoek naar nieuwe muzikanten

Het Utrechtse Wijkorkest De Noordooster legt zich de laatste jaren steeds meer toe op het spelen van wereldmuziek. Met de komst in het voorjaar van 2011 van de nieuwe dirigent Kay Krijnen wordt die lijn versterkt ingezet.

We zijn dringend op zoek naar:

• een bassist (versterkt akoestisch of elektrisch)
• koperblazers (vooral trompet en/of trombone)
• violisten
• een cellist

Om mee te doen moet je zelfstandig je partijen kunnen instuderen..

Iets voor jou? Neem dan s.v.p. contact op met

• Ruud Wind (bestuurslid), www.noordooster.com/contact

Utrecht, september 2011

zaterdag

Is er in de Rasa iets te dansen.

Ik ben er, jij komt toch ook?

Dag van de vrede

En de Noordooster is erbij:

Woensdag 21 september 18:30 Domplein.

En dan kun je onze nieuwe dirigent Kay Krijnen ook ontmoeten, hij is te gek!
En hij neemt nieuwe leden aan: bassisten, violisten, cellisten, fagotiers, hoboïsten; als je het kan verzinnen, dan is het welkom.

Kom ook, gezellig.
Dan nemen we na afloop een vredes-borrel (bloedrood wijntje, of zo)

vredevanutrecht

generatie hole

Bij mijn oma in de tuin is een kleinkind-trekpleister aangelegd: een 9 holes putting green.
Echt.

Jaren geleden had ik me voorgenomen om elke maand één keer naar mijn oma te gaan. En dat doe ik ook.

Want: ze is lief, grappig en een beetje stout (niet zoals Heleen van Royen).
Ik houd van haar verhalen. En: ze ís er nog.
Bovendien ben ik een aanhanger van Aaf (B.C.) die in het handboek voor de moderne vrouw schrijft: doorbeuken met die liefde! En dat beuk ik.

Maar nu is er nòg een attractie: de putting green.

We waren de enigen.
Een gelamineerd A4-tje op de deur leest: deze deur niet open laten, i.v.m. insluipers.

'Loes, draai jij die deur eens op slot, voor je hem dicht doet. Dan kunnen we er zo weer in.'
'Oma, maar er staat....'
'Ja, dat weet ik, maar toch doe ik het (vette knipoog)'
'Goedemiddag, zuster (schermt de deur af)'

We begonnen allebei een beetje naar voren gekromd, zij is 86 en ik ben onlangs door mijn rug gegaan, gewapend met een  putter in de hand en ballen in het mandje van de rollator.

Mijn oma begon: 'eerst maar eens oplijnen. Jeetje, dat is lang geleden.....oeps, afijn'...

En na 20 minuten ging het zo:

'Loes, niet zo ver naar achteren met je backswing, oh nee, veel te hard, houd je 'head on the ball' Goed zo!'

Oma is de pro! En dat blijft ze voorlopig.

Gedicht, van mij!

Zwembad

Aquasporten: een bad vol flipperende flapperende armen.

Spetterende benen en verkrampte nekken: haren moeten droog blijven.

Badmeester geeft instructies door zijn microfoon

en zijn ogen de kost; kijkt naar alles wat er klotst.

Buitenop de bevroren kinderglijbaan in de vorm van een gierende octopus staat een koolmees. De vogel eet een zaadje, draait oplettend met zijn beweeglijke lijfje van boven naar links en dan weer naar rechts.

De dames binnen slaan met felgekleurde staven van piepschuim op het water "Hup dames en: op op op"! De vrouwen versnellen om nog een oliebol onschadelijk te maken.

Mees bevriest: gevaar? Nee, veilig. Zelfs mannetjesmees komt erbij, kijkt nu ook naar de felgekleurde figuren met gebloemde badpakken en glitters op hun badmutsen.

De dames gaan van boven naar links en weer naar rechts. Hup hup hup.

Marloes Pleunie Velt-Blaak

Utrecht

En zo staat het gedrukt, opgenomen in de bundel: De stad. blz. 25

ISSN: 22109900

(uitgave: de Schrijftafel, nr.2)

www.leidenschrijft.nl

Roller

Logopediste:
En lees het nu eens voor met een 'tongpunt-r'. Dat is vóór in je mond, zo: rrrrrr.

Dan hoeven je stembanden minder hard te werken, dan maak je voorin je mond volume.
Nu heb je spanning achterin je mond.

Ik:
wrrah wrrah, zoiets?

Logopediste:
Huh, kun je dat niet?

Ik:
Nee, dat lukt me niet. Oude hockey blessure, ben ik nooit meer van af gekomen.

Bundel met mij erin (!)

De bundel viel op de mat, nou ja, donderde. Want ik kreeg er als AUTEUR vijf.
Wat een mooie dag, vandaag!

Godnogantoe

Mooie, zonnige dag. Nog twee grote zitkussens vrij bij Paal 12. We hebben geluk, want normaal gesproken worden ze bevolkt door hoog bruine, dito blonde mensen met kinderen. Jong als die zijn hebben ze al door dat de Björn Borg zichtbaar gedragen dient te worden. -god, wat lijk ik een oud wijf, maar het gaat niet om mij-
Vóór onze koffie komt een moeder met haar -in ieder geval het meerendeel is van haar, blijkt later- kinderen. 'Waar is Ziggy, niet doen!, Zoë, wat zit je nou te mokken. Wat is er met je?' (antwoord huilend:) 'ik mis papa.' 'Ja, dat is effe gezellig, nu doe je leuke dingen met mama, denk je dat het voor mama gezellig is als je zo zit te (ziekte, vervormd tot werkwoord)?
Hé, bestel eens even een fles rosé bij die meiden voor mama.
Mike komt ook zo, godsamme Mike, kom je nou op die quad over het strand hierheen?
Heb je mijn pillen?
Hoezo, uit de tas gewaaid? Ik moet die pillen hebben, ik verga van de pijn. Ik bel nu de dokter. Waar zijn de kinderen, die gingen naar de zee, zwemmen, of zo. Jezus, ik zie ze niet meer.'
Mike: 'godnogantoe. Er zit ook wel een kop op jou hè? Tettert maar door. Die pillen zijn uit dat tasje aan mijn stuur gewaaid.'
Zij weer, na de dokter te hebben gebeld: 'die muts van een assistent zegt dat ik moet zoeken. Die pillen zijn gevaarlijk of zo. Alsof ik ze ga doorverkopen. Geef mij nog eens een wijntje!' Mike: 'Geef mij je mobiel eens, ik zeg wel dat je een uur hebt gezocht.'
Ondertussen springen de kinderen van het terras af, het zand in. Ze nemen een aanloop, waarbij de vlonders trillen en schudden. 'Leuk, nu ik', zegt Mike.
'Zeg, hoe laat komt die ouwe gek?'
Moeder: 'hun vader komt om half zeven.'

Mike neemt een aanloop, iedereen kijkt op, lacht, zegt niks.
Hij landt.

Windlicht

Gebakken en gevlogen.

Hoe zou meeuw smaken? Want er zijn er veel, heel veel. Misschien wel te veel. We spraken over: op de huid bakken, of toch beter langzaam stoven.
Alsof ze het wisten, die vogels. Want op het terras van een hippe strandtent werden we ondergepoept, toegegeven, het was een schampschot, maar de boodschap kwam over.

Puber op zoek.

Op de jongerencamping. Een zoon, een jaar of zeventien al. Voor zijn tent heeft hij Hartman stoelen opgesteld. Bovendien staat er een Swiffer duster voor de tent, in plaats van de gebruikelijke torens bierkratten. Deze jongen heeft een probleem: hij is hier met zijn moeder. De tent staat pal naast het duinpad, dat steil omhoog leidt naar de zee. Groepen jongens en erger voor de zoon: groepen meisjes in bikini's en Uggs lopen -elkaar beoordelend- naar het water. De jongen zit midden in het gezichtsveld van de genadeloze groepjes. Zijn moeder zegt nèt: ' lieverd, bruin worden is goed. Rood niet. Smeer je nou in. En je zou de hond nog borstelen, wanneer denk je dat te gaan doen?'
De jongen laat een gedempt oerkreetje horen: opgestapelde frustratie. Hij kan de zee horen en zijn potentiële eerste vriendinnetje zien, als hij ooit zou kunnen kiezen uit al dat wulps dat naar boven klimt en klautert.
De meisjes kijken weg, ze zien hem niet eens. Een pakje Marlboro light waait zijn kant op.

Laatste dag bij de Bijenkorf

Lunch met de baas.

Poepie Pindakaas

Ik voel dat een oude bekende me weer naar mijn keel grijpt: ik ben bang voor honden.

Overigens was ik vroeger ook bang voor: paarden, katten, zwemmen, bokspringen, ballen die mijn kant op kwamen en boompje (uit)klimmen.

Mijn eigen ontrouwe, valse viervoeter heeft me in ieder geval van de hondenangst af geholpen. Want: geen hond zo onbetrouwbaar als de mijne. Dus ik kon stoppen met bang zijn.

Het valse beest is door de tijd ingehaald en ik loop al jaren solo.

Maar vandaag mis ik Rakker, alias Klootzak...

Rakker? Rakker! Hij heette al zo, hij was een afdankertje van de buurvrouw.

Mijn vader heeft hem van meet af aan 'Klootzak' genoemd, en daar luisterde hij ook naar.

Ik ben aan het joggen.

En ik ren zo een situatie in, waar mijn Rakker/Klootzak- hond me uit had kunnen redden.

Een man, donker type met lang haar, hij zou een wijsgeer uit India kunnen zijn.

Hij loopt naar me toe.

In zijn ogen: niks. Volkomen leeg, zielloos.

-Hij is bijna bij mij-

Onwillekeurig gaat er een rilling over mijn bezwete rug.

-Het is te laat om om te draaien-

Dan zijn hond, witte ogen van de staar. Rotweiler.

-Of kan ik toch nog omdraaien?-

Dan zet de man zich schrap. De hond zijn staart gaat de lucht in, de haren in zijn nek ook.

Vier lege ogen kijken mij aan.

-Paniek van binnen-

De aanval, ik zie hem aankomen. Ik hoop dat de man sterker is dan de hond.

Blaf

Spring

Hap

Mis

Door mijn oordopjes klinkt de coach: 'workout complete'.

Als ze niks zeggen..

Van je nieuwe coupe, is dat dan een slecht teken?

bad hair life

Waarom heb ik één dag voor de kapper toch altijd een goede haardag?

Veldwerk

Omdat ik per 1 augustus ga stoppen bij de Bijenkorf, ging ik vast veldwerk verrichten.

Naar mijn voorland: de Lidl.

Het valt me mee.

Ik dacht dat het zo druk zou zijn als tijdens een gemiddelde Dwaze Dag.

Ik kom voor de non-food, langzaam wennen, zo had ik bedacht.

Ontsnobben, zeg maar.

Ik kom bij het goedkope toiletpapier: scheelt €0,20 per rol!!

Naast mij een vrouw, stuk jonger dan ik. Ze hanteert haar vier kinderen behendig door het gangpad.

Ze geeft ze allemaal een taakje en ze belooft waterijs als ze goed helpen en niet janken.

Ik sla het op in mijn geheugen, voor later. Er ontstaat een nieuwe taak waar ik bij sta: de jongste heeft een poepluier.

Pak jij even die vochtige doekjes van dat rek daar, zegt moeder. En als ik twee keer met mijn ogen knipper is alles geregeld.

Het kind is schoon en de vieze luier verdwijnt met de natte doekjes bij de ingeblikte vis.

Dat zie je niet bij de Albert Hein. Het feest is nog niet afgelopen: ik zie perziken, lekker!

Uiteindelijk geef ik €50 uit. Dat is dan weer wel des Albert Heins.

Maar ik mag wennen.

Vandaag, twee dagen na mijn avontuur zijn alle perziken dood. Helemaal doorgeschimmeld.

Light of gewoon

Bron: Moma

Sju gaat dicht

Lees ik net op RTV Utrecht. Per direct. Waar o waar moet de dansende, niet hippe mensch nog heen?

http://www.rtvutrecht.nl/nieuws/368696

Kinderverjaardag

Gefeliciteerd Shirley, met je mooie en gezellige nieuwe café, in Leidsche Rijn.

Zeg er wat van!

"Schijt aan het hondenbeleid"

Ik begroet de folder op mijn mat met enige verbazing. De A4-tjes van de gemeente informeren -ons burgers- doorgaans over katten bakken, die geleegd dienen te worden in de restafvalbak, of was het nou toch de gft. Ik lees ze altijd maar met een half oog. Ik heb en plan ook niet om ooit een kat in huis te nemen.

Ik vind een dier in huis vies. Ik houd van kleren van katoen, wol, zijde, maar niet van kattenhaar.

De gemeenteberichten maken de oplossingen altijd visueel: een mooie tekening van hoe het gft wordt omgezet -in een Willy Wonkaëske- energiefabriek tot groene stroom: ik begrijp het! Mij hebben ze. Ik doe mee. Ik wíl ook meedoen; ik heb een sterk ontwikkeld burgerplicht besef, echt.

Maar de stevige taal van dit exemplaar, gericht aan de criminelen met een huisdier: u heeft schijt aan......

En voor de burger zonder hond, te herkennen aan de stront onder de schoen, de volgende tip: 'spreek elkaar aan!'

Ik las het en ik dacht gelijk: ja, dat ga ik doen!

Mijn eerste paar poepende honden met wegkijkende baasjes heb ik gebruikt als warming up.

Toen was ik helemaal toe aan het vervullen van mijn burgerplicht...

Het was een pitbull-achtig beest, met zijn hond.

Hij ging draaien en zocht duidelijk een plek om te 'schijten' (ik citeer de folder) Ik was op de fiets, dus ik redeneerde, snel weg als de baas me in elkaar wilde rossen of zoiets...

"Uhm, wil jij die stront even opruimen, vriend. Ik weet dat je een afschrikwekkende kop hebt, maar in de folder staat dat ik je moet aanspreken. Dus scheppen of sterven, broeder!"

Zo wilde ik zeggen, het heeft zo geklonken, "uhm, hoi.."

Ik heb dus ook schijt aan het beleid, hè gadverdamme.

Inburgering

Voor:





Na:





We waren te gast in NYC, dus we hebben ons aangepast. Het is nu te laat, maar er komt een verhaal aan over poep. Houd het in de gaten! Dat mag je niet missen!

Wil je zitten?

In een overvolle metro bied ik aan om te gaan staan.
dan kan zij lekker zitten.

Of ik denk dat ze zwanger is....

Shiiiit

Nog negen haltes

Gecondoleerd

Op zoek naar de juiste woorden, wikkend en wegend kom ik tot een tekst die me geschikt lijkt.

Een condoleance kaartje met een paar ingetogen zinnen erop geschreven.

Postzegel plakken.

Dan zie ik mijn 'groen' zegel voorraad:

'CO2 compensatie' en: 'roetfilter'

Bijgeloof

Ik geloof er natuurlijk niet in. Maar als ik het weggooi zou het weleens helemaal mis kunnen gaan. Toch?

De roest van een oude liefde

Ach en wee.

Oude liefdes: bij mij is er één bijna compleet doorgeroest: door tijd en verwaarlozing van mijn kant heeft de liefde ernstige schade opgelopen.

Na een onderzoek naar de overblijfselen kwam ik tot de conclusie dat ik in ieder geval nieuw materiaal nodig heb.

Ik reed dus naar de sportwinkel.

Mijn oude liefde is hardlopen en de 'lucht' is uit mijn schoenen.

Er is veel veranderd sinds ik -middelbare schooltijd- voor het laats een rondje op vol vermogen heb gedaan.

Nu heb ik een coach, die vanuit mijn oordopjes zegt: 'nu 3 minuten rennen' in D1.

Ik heb me al rennend afgevraagd wat 'D1' zou kunnen zijn, maar ik wilde joggen, het jargon zou later komen.

Nu zit ik hier bij mij computer en ik weet dat oude liefdes nooit helemaal over gaan.

Ik hoop dat ik morgen nog kan lopen. D1 is langzaamaan....

Dag van de Arbeid

Uitzicht vanaf mijn werkplek.

Witte broeken in 't Gooi

Milo, moet je kijken. Als je in 't Gooi bent, dan merk je gelijk hoe anders de sfeer is. En ze hebben hier ook iets met witte broeken. Op dit terras alleen al: bijna de helft van de mensen draagt zo'n ding.
Die lui naast ons - niet gelijk kijken- dat is typisch Gooisch. Stil, ze gaan iets zeggen....
Kolere waar, moeten we dat hele pokke eind naar Utrecht nog terug fietsen, K..... ( vloek met ziekte).

Verborgen parels

Gister de buiten bios bij de molen. Wat een romantiek.

Alleen serieuze reacties

Locatie: Marktplaats.
Wat: gele jurk
Wie: niet te zeggen, ze heeft geen hoofd.


Al neuzend op zoek naar niets specifieks, valt mijn oog op een vrouwmeisje. Ze draagt een gele jurk, een gala jurk. Hij zit strak.
Ze staat met haar rug naar de passpiegel en ik kan zien dat de rits niet dicht zit of niet dicht kan zitten.
Ze heeft haar handen sierlijk boven haar hoofd: ze zal 'flamenco' hebben gedacht. Ik vind het jammer dat haar hoofd van de foto is geknipt. Ik ben benieuwd naar haar uitdrukking. Wat gaat er in haar om? Heeft de jurk haar nooit gepast? Ziet ze nu in dat het zoveelste dieet ook weer is mislukt? Gaat ze dan maar niet naar dat feest. Òf heeft ze heel veel moois meegemaakt in die jurk, maar heeft ze nu met haar zestig jaar gewoon geen maatje M meer?
Dat kan ik niet zien aan haar afgeknipte hoofd.

Wij hebben dat wel zo'n beetje gehad

Jij:"Ik ben bijna veertig en de meeste mensen in onze omgeving zijn al getrouwd. We hoeven niet meer vaak naar trouwerijen...."

Ik: "Oh, jullie zijn uitgehuwelijkt?"

Jeugdpuist

Ik:'Jemig, dikke puist op mijn kin. Je zou denken dat je op je dertigste toch wel eens klaar bent met die jeugdpuisten?'

Milo: '...'

Ik: 'Of ik heb de eeuwige jeugd!!'

Milo: 'Ja, of de eeuwige puist, ha ha ha ha!'

Na zon komt regen

En anderen

"Colewijn, Jebbema, Zoeteman, Hamersteijn e.a."

Het koperen bord aan de gevel schittert in de zondagszon.

In de vensterbank twee torens wet- en regelgeving: de rechtstaat samengebracht op 6000 pagina's flinterdun papier.

Gordijnen zijn half dicht. De rails bezwijken bijna onder het gewicht van het -ooit bloedrode- fluweel. Een computer staat aan: de enige lichtbron in het pand.

Er zit iemand achter te werken, te zwoegen. In zijn hoofd herhaalt hij zijn mantra: doorgroei mogelijkheden, jong beginnen, netwerk boven vrienden.

Dan is hij even afgeleid en we hebben oogcontact. Ik zwaai en wijs naar de zon, gebaar dat hij naar buiten moet komen.

Hij lacht een halve glimlach, schudt nee en tilt een dik dossier op.

Ik wandel verder. Hij werkt ook door.

Hij zegt het nog maar een keer tegen zichzelf: doorgroei mogelijkheden, jong beginnen, netwerk boven vrienden.

Hij dwaalt weer af met zijn gedachten en zijn blik rust op een rondvaartboot.

Hij volgt de blikken van de dagjesmensen.

Aan de overkant van de gracht staat het. Statig als een rechte rug, bewust van behaalde successen en terechte faam, vier hoog. Vier-recht-om-hoog.

Het pand is verlaten, beveiligingscamera's op alle hoeken nemen de honneurs waar. Ze houden een oogje op dit heiligdom der strafpleiterij.

Hij zucht, zijn doel is zo dichtbij en tegelijk zo onbereikbaar. Hij wacht tot de gids door de microfoon schalt 'ladies and gentlemen: Moscovicz' office'

Heel erg goed nieuws!

...Tenminste als je van schrijven houdt, én van een beetje erkenning...Klaar voor het moois?

Een gedichtje van mijn hand komt in een echte bundel!

Thema is de stad.

Ik heb iets over een zwembad ingestuurd.

Ik zit namelijk stiekem op senioren-zwemmen. Ze vonden het in het begin maar een beetje raar, zo'n jong geval. Maar inmiddels weet ik dat ik niet in baan B moet zwemmen: daar ligt Gijs. Daarnaast al 16 jaar dezelfde twee dames, maar daar weer naast heb ik me een plek weten te bemachtigen.

En:.....ik mag sinds vorige week mee koffie drinken.
Ik ben volkomen geaccepteerd.

Ze maken me altijd erg aan het lachen en soms ook aan het dichten.

Ik ga ze de volgende keer bedanken!!

En het gedichtje:

Staat al láng op mijn blog, 3 januari 2011 gepost!

Dus mijn fans (hoi: pap en mam) hebben het al gelezen.

Ik ga met een vette grijns naar bed!

En ik weet nu al wat ik iedereen die ik ook maar zijdelings ken voor zijn/haar verjaardag ga geven...


HIer is hij nog een keertje:

Zwembad

Aquasporten: een bad vol flipperende flapperende armen.

Spetterende benen en verkrampte nekken: haren moeten droog blijven.

Badmeester geeft instructies door zijn microfoon

en zijn ogen de kost;
kijkt naar alles wat er klotst.

Buiten op de bevroren kinderglijbaan in de vorm van een gierende octopus staat een koolmees. De vogel eet een zaadje, draait oplettend met zijn beweeglijke lijfje van boven naar links en dan weer naar rechts.

De dames binnen slaan met felgekleurde staven van piepschuim op het water
"Hup dames en: op op op"!
De vrouwen versnellen om nog een oliebol onschadelijk te maken.

Mees bevriest: gevaar?
Nee, veilig. Zelfs mannetjesmees komt erbij, kijkt nu ook naar de felgekleurde figuren met gebloemde badpakken en glitters op hun badmutsen.

De dames gaan van boven naar links en weer naar rechts. hup hup hup.

©

Behaviorisme in mijn praktijk

Behaviorisme in een notendop:

Goed of gewenst gedrag moet worden beloond. Zodat de consequentie van dat gedrag positief/prettig is.
Ongewenst gedrag niet. Straf of geen aandacht zijn zo de consequenties van het ongewenste gedrag.

Het beloonde bedrag zal steeds vaker gaan voorkomen, want:

A: Beloond worden is fijn én:
B: Wie zit er nou te wachten op straf?

Ik heb gezegd 'in een notendop'. Ik behandel een ganse subcultuur niet, ik weet het. Ik ben ook geen wetenschapper: na mijn 'P' ben ik HBO gaan doen. Ik ga verder, en deze theorie wordt dus geserveerd van de koude grond.....

Ik heb een badpak besteld bij Zalando. Die van die Reclames: gillende postbodes, hysterische vrouwen aan de deur, in tranen omdat hun 837e paar pumps zijn binnengekomen.
De zomervariant: op een nudistencamping moet de arme postbode uit de kleren van de opzichter (goeie !!!!) als hij weer een stelletje hoge hakken aflevert bij twee gillende vrouwen, naakt, samen voor hun tent. (ik oordeel niet, ik omschrijf...)

Die reclames zijn echt heel erg vervelend.

En nu heb ik Zalando beloond.

Door te kopen.

De postbode zei: "Ik ga niet gillen."
Hij voegde daar aan toe "Maar wel uit de kleren, als je wil...he he he he"

Mijn antwoord had het gewenste effect: hij zat snel weer in zijn bestelbusje. Heel snel.
Ongeveer net zo snel als ik vroeger uit het zwembad vloog wanneer mijn zus riep: "is dat nou een krokodil achter je?"

Behaviorisme, mensen.

Maar, terug naar mijn digibiecht:

Als er deze herfst een sauna-filmpje komt, waar een -wel of niet ontblote- kerstman de sauna binnenstapt, bepakt en bezakt met Zalando dozen, (ho, ho, ho!) Dan alvast: sorry. Ik zal mede-schuldig pleiten.

Echte liefde in de praktijk

Glanzende overwinning.

Midden in de lobby van het tweesterren hotel, aan de Groningse ring, staat een verlaten reismand met tralies van aluminium.
Er beweegt iets in de mand en even lijkt het erop dat het hele gevaarte om gaat vallen.
Ik zie donkerblonde krullen door de tralies en twee ogen staren me aan. Het is een wedstrijdhond.

Daar komen de baasjes hard pratend binnen, onderwerp van gesprek: de show van vandaag met een hoofdprijs van €8000.
De vrouw, Geertje, pakt haar hondenborstel, van echt varkenshaar -beter dan dat synthetische spul-. Dan vraagt haar man: 'Geert, kom je nog even mee roken? Ik kan nooit naar de wc zonder eerst te roken.' Geertje kijkt naar haar horloge, lijkt de afweging te maken tussen ruim op tijd komen, de beste plek veroveren, links van de jurytafel. Óf nu nog eens met Man naar buiten roken. Ze wil perse op tijd komen, maar aan de andere kant is Man niet te genieten als hij nog niet heeft gedriet, want zo noemen ze dat hier. Poepen.
Geertje laat de borstel rondjes draaien terwijl ze wikt en weegt. Dan maant ze Man naar buiten.
'Niet binnen roken, niet bij de hond. Dan gaat ze stinken' legt ze niemand in het bijzonder uit. Ik knik begripvol.

Buiten is een grasveld, daar loopt een man met zijn hond. De hond draait snel rondjes en lijkt de ideale plek te zoeken om te poepen. 'Moi, Bob.' (Hallo Bob)
'Moi' zegt Bob. De hond heeft nu de beste plek gevonden. Iedereen kijkt naar wat er komen gaat.
'Wat ziet jouw Daisy er goed uit, die vacht!'
Bob loopt naar het rokende stel en vertelt over de inderdaad prachtig glanzende vacht: 'Ja, ik geef haar nu elke week twee keer Royal Canin. Vind ik lekker.'
'Ja, Royal Kaa', beaamt Geertje, 'daar hoor ik goede dingen over. Maar duur, hè?' Gedachteloos laat ze de borstel door haar haar gaan, waarvan de kleur van donker naar steeds lichter gaat.

Binnen in de lobby laat het hondje in de reismand een heel zacht windje. Ze schrikt van het fluitende geluid en gaat weer rondjes draaien in haar onderkomen.

Haar door de tralies.

Dit gaat niet over de fiets, gedicht.

Zij aan zij, allebei met behoorlijk wat kilometers op de teller.

Samen oud geworden, en nog steeds.

Zij helpt hem erop klimmen, want zijn heup geeft niet zo makkelijk meer mee.

Zij is nog lenig genoeg: met een klein sprongetje wipt ze zichzelf op het zadel.

Ze kijkt naar haar man, glimlacht en hij lacht terug.

'Racen naar de vijver en terug?' vraagt de man met in zijn ogen die jongensachtige blik, waar zij nog altijd kippenvel van kan krijgen.

Blikken gaan synchroon naar buiten, waar de vijver er mooi bij ligt in de tuin van het verzorgingshuis.

Voor Maarten

London

'It's the combination of so, so much alcohol, drugs and rock and roll. That's what's making this job hard.' Twee mannen met suede gaatjes schoenen aan hun voeten, ondanks de regen buiten, overhemd met gesteven boord. Lamswollen truien losjes om de schouders gedrappeerd. We zitten in een exibitie/ontbijt-club, erg chic en 'arrivé'. Iedereen probeert heel hard om een bijpassende nonchalante maar wel beschaafde houding aan te nemen. De mannen naast ons praten verder: ' This neighborhood is lovely, overpriced, but lovely.' 'Speaking of which: who's paying for your way?' 'Well, my father has got a commercial interest in me, of course.' Bij de laatste woorden valt er een grote hap scrambled egg-risotto op zijn schoot.

Feest boek

'Jongens, als er iets is, dan zet papa het op feestboek.' Aan het woord een bezorgde moeder, stevig type met kunstig opgestoken haar, kruisje aan haar gouden ketting. Ze is midden zestig. 'We zijn al een heel end op weg, nét voorbij Utrecht'. Ondertussen stopt de trein voor Amsterdam Amstel. 'Ga maar uit' zegt ze tegen haar prepaid mobiel, in de kleur 'hot pink'. Van haar dochter gekregen.

Twee geliefden.

Bij vogels waar de mannetjes en de vrouwtjes veel op elkaar lijken, is de kans groot dat stelletjes een leven lang bij elkaar blijven. In een exclusieve relatie. Romantisch, zeker. Maar vooral praktisch: het is voor de vogels zélf ook heel lastig om te zien welk geslacht de ander heeft. Dus als je eenmaal hebt gevonden wat je zocht en de gevoelens zijn wederzijds, dan blijf je samen. Het maakt niet uit wat je kiest. Voorbeeld: als mannenzwaan mag je een mannenzwaan liefhebben. Daar is de zwanengemeenschap heel ruimdenkend in. De enige regel is dat de liefde wederzijds moet zijn.

Op de fiets naar mijn werk, een paar dagen geleden zag ik een zwaan, alleen. Omdat het op straat muisstil was, kon ik zijn vleugels horen slaan. Het klonk als de wieken van een molen, met van dat doek erop. Zwaan had duidelijk moeite met opstijgen. Hij vloog op fietshoogte, vlak naast mij. Zijn nek helemaal uitgestrekt voor de balans. Het zag er majesteus en indrukwekkend uit. Ik was ontroerd door de schoonheid van dit tafereel, maar ook bezorgd om de allenigheid van de zwaan. Waar is zijn of haar geliefde. Want zwanen zijn vogels waarbij de mannen en vrouwen op elkaar lijken. Maar mijn zwaan, naast het fietspad, met zijn uitgestrekte nek, was he-le-maal alleen. Het heeft me de rest van de middag bezig gehouden. Was het toch uit gegaan? Lag mijn zwaan slecht in de markt? Is er iets met zijn geliefde gebeurd? Wie heeft dat dan gedaan? Wat heeft het gedaan, een roofdier misschien? Wonen er in mijn wijk roofdieren, dan? Kan ik nog wel met de ramen open slapen? Ik was inmiddels behoorlijk ongerust.

Vanmorgen kreeg het fauna-drama nog een deel twee: ik liep naar de brievenbus om iets te posten. Ik zag een ekster. Alleen. Niet goed, want bij eksters lijken de mannetjes heel erg op de vrouwtjes. Waarom was deze ekster alleen? Wat was er gebeurd? Ik was alwéér helemaal bezorgd en ongerust. En toen dacht ik iets 'out of the box'.

Ekster en zwaan horen bij elkaar!

reclame reclame reclame

Gisteren uit eten bij 'Elvi'.

We gingen vieren dat ik een super leuk gesprek heb gehad, ongeacht de uitslag. Als die gunstig uitpakt, dan gaan we gewoon nog een keer!

Elvira (de 'El' van Elvi) zag mijn grijns bij het zien van de lekkere stukjes boterkoek bij de espressi. Ze had een halve minuut nodig om met een schaaltje te komen, gevuld met, jawel: nog meer van die boterkoekjes!

Ze verdienen reclame, en niet alleen vanwege de koekjes, hoor.

Gaat dat proeven: Elvi

Vogels aan tafel

Nieuws

Tuig-dorpen, gemaakt van containers. Een soort Siberië in het groene hart. Ik dacht: goed nieuws. Tot ik me realiseerde dat het nog geen 1 april is.

Laatste ronde

Nog 1 rondje dan.

Kan nog net voor de lente de winter verslaat.

Jij: "Rondje wat?"
Ik: "Rondje griep!"

En morgen snel zonnebrand kopen!

Made in Utrecht

Over sommige dingen moet je niet schrijven, die moet je proeven!

Mag dat licht uit?

Opdracht: een verhaal met een nieuw groepslid, wiens leven zuur wordt gemaakt. Maar uiteindelijk wordt de dader slachtoffer van zijn/haar eigen streken.

Komt 'ie':

Mag dat licht uit?

Vandaag mijn eerste dag, ik heb mijn kleren gisteren al uitgezocht. Ik wil er iets ouder uitzien dan ik ben: ze moeten me wel serieus gaan nemen als teamleider. Zeker omdat deze groep bekend staat als ‘zwaar’. En dan heb ik het over mijn team, niet over de meervoudig gehandicapte jongeren die we behandelen.

Even kijken, de Morgenhoeve, nee die is het niet, Zon en Schemer! Ja, daar rechtsaf is het. Als ik binnenkom zitten alle medewerkers van mijn nieuwe afdeling klaar voor ons eerste werkoverleg. Als ik de kring rondkijk zie ik twee mannen en de overige acht medewerkers zijn vrouw. Alleen ik weet dat ik één persoon van deze tien zal moeten ontslaan vanwege de geplande bezuinigingen. Iedereen kijkt neutraal of vriendelijk, dat is goed. Oei, die oudere dame kijkt alsof ze nu mijn bloed al kan drinken. Ze heeft een diepe frons en de stoel waarop ze zit staat buiten de kring. Bovendien heeft ze haar armen en benen strak gekruist: een gesloten houding.

‘Hoi allemaal, ik ben Roos. Ik zal iets over mezelf vertellen en ik ben ook benieuwd naar jullie. Ik hoop op een constructieve samenwerking. Mijn deur zal altijd open staan, maak daar gebruik van. Als ik weet wat er speelt, kan ik beter helpen het jullie..’ Tring tring. Mijn telefoon. ‘Moment, deze moet ik even nemen, het is de spoedlijn. Ik ben zo terug, excuus.’

‘Met Roos?’ een paniekerige afgeknepen stem zegt: ’Je moet nu naar Mikey, kamer 3.16. Hij flipt.’ Als ik wil vragen met wie ik spreek is de verbinding al verbroken. Ik heb nog geen dossier gelezen. Maar het klonk niet alsof er tijd is voor een overdracht, kamer 3.16...

Ondertussen in het team neemt Agaath, de oudste, gelijk het woord. ‘Ze gaat vast naar Mikey, ik hoorde vanmorgen al dat hij onrustig was.’ ‘ Dan ga ik nu helpen, dat redt ze nooit alleen, hij is de laatste tijd heel erg agressief.’ Dennis, de stevigste van het stel is al bijna de kamer uit gelopen.

‘Wacht even Dennis, dat moet je niet doen en dat weet je. Verpest het nou niet voor ons en voor jezelf.’ Agaath kijkt schuin naar Dennis omhoog en hij gehoorzaamt alsof ze een afstandsbediening heeft van de reus. ‘Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ken die jonge leidinggevenden: altijd na een jaar volkomen afgebrand. Ik stel voor dat ze het uitzoekt met Mikey. Dan kan PZ snel op zoek naar een nieuwe manager. Zo hoeft niemand lang te lijden.’

Door de deur van Mikey’s kamer hoor ik dat er met van alles wordt gegooid. Ik neem een hap lucht en zeg tegen mezelf: ‘ik kan het.’ Ik gooi de deur open, hoop dat Mikey mijn twijfel niet opmerkt en ik zet een stap in de verduisterde kamer. Mikey is even helemaal stil, zou het hem verbazen dat ik zo binnen kom zetten? Laten we hopen dat mijn verlammende effect even duurt. Dan valt mijn oog op een rood knipperlicht onder zijn stapelbed. Ik haal het ding uit het stopcontact en Mikey ontspant acuut.

Ik pak mijn telefoon en zoek op “technische dienst”.

Zij vertellen dat Agaath de opdracht heeft gegeven om de sensor van het interne netwerk juist daar te plaatsen.

Ik verlies niet snel mijn kalmte, maar wanneer ik de teamruimte weer inloop tril ik over mijn hele lichaam door de grote hoeveelheid adrenaline die nu vrijkomt.

‘Weten jullie dat een zwaailamp een erg slechte invloed heeft op iemand die autistisch is? Agaath?’ Voor Agaath iets zegt is Dennis haar al voor: ’Ik moet bekennen dat ik ervan af wist. Agaath kan niet goed omgaan met autoriteit en nog minder met verandering. Ze hoopte dat je snel zou opstappen. Ik heb beloofd om mijn mond te houden, maar sinds die lamp is geplaatst gaat het slecht met Mikey. Agaath, dan laat je die foto’s maar zien waarop ik mijn zwager zoen. Ik stop met onze “deal”.’

Zodra Maarten zijn vriendin ’s avonds hoort binnenkomen roept hij: ’Hé, schatje, hoe was je grote dag?’

‘Goed, ik heb meteen het personeelsoverschot aangepakt en ik denk dat het een enorm leuke baan is. Maar belangrijker: wat eten we? Ik rammel!’

©

De opdracht: schrijf een verhaal.

Opkomen

Jane had na het behalen van haar middelbare school diploma een jaartje ‘niks’ ingelast. Een lange zomer gevuld met eindexamenfeesten, eindeloos zwemmen in meertjes in de buurt en verliefdheid op het leven bepaalde het langzame ritme van haar dagen. Maar toen de herfst aanbrak werd het buiten donker en stil, net als het schermpje van haar mobiel. Oud klasgenoten belden en sms-ten haar nog amper. Iedereen was druk met studies en nieuwe vrienden.

Maanden lang bracht ze door met nadenken en piekeren. Het had een filosofisch jaar moeten worden, maar ze voelde zich steeds eenzamer en depressiever. Tot niks in staat. Tot op een dag op de radio ‘No more drama’ van Mary J Blidge werd gedraaid. Ze besloot ter plekke om een enorm Oud en Nieuw feest te geven in haar ouderlijk huis -of liever haar vaderlijk huis, sinds een half jaar- en om zo het einde van haar donkere periode te markeren.

Oudejaarsnacht om elf uur riep ze in het afgeladen huis vol feestvierende oude bekenden om stilte en ging aan de piano zitten. Ze sloot haar ogen en stortte haar hartzeer er in één keer uit. Ze had een lied geschreven met al haar twijfels erin verwoord, dat had ze nu de wereld in geslingerd. Twee minuten later waren de inmiddels aangeschoten tieners doodstil.

Wat heb ik gedaan? Denk Jane. O mijn God, dit valt helemaal verkeerd, niemand zegt wat. Jane wil heel diep in de grond zakken. Dan is het Charley, de beste vriendin van Jane, die de pijnlijke stilte doorbreekt. ‘Je moet auditie gaan doen voor de kleinkunst academie. We staan hier allemaal te janken, door jouw liedje. Heb je dat zelf geschreven?’ ‘Wat denk je? Ik doe al maanden de hele dag niet anders.’

Maandagmorgen 12 februari. Voor haar kast beslist ze om zwart en wit aan te doen naar haar auditie. Niet echt een uiting van creatief talent, maar als het klamme zweet me uitbreekt, dan is dat in ieder geval niet zo te zien. Denkt ze praktisch.

Even later op perron 5 ziet ze dat er wel erg weinig mensen om haar heen staan. Ze trekt het spierwitte oordopje van haar IPod uit haar oor en hoort nog net: ‘...vertrekt vandaag van spoor 17.’

Buiten zichzelf van frustratie belt ze haar vriend Ischa. Voicemail. Jane haar hart pompt alsof het haar op eigen kracht naar spoor 17 wil stuwen. Maar haar lichaam weigert dienst. Ze is helemaal klaar met deze dag, de academie en Amsterdam. Dit is een teken dat het toch niks wordt. Ze draait zich om richting haar fiets. En dan bedenkt ze zich dat dit verdomme haar jaar zou worden.

Nog steeds hoort ze haar hart in haar oren kloppen, ze rent, ze heeft ook geen keus, wil ze niet ter plekke een hartaanval krijgen.

Ze vliegt de eerst volgende trein in en komt twintig minuten te laat aan in Amsterdam.

‘Hoi, ik kom auditie doen.’ Het zweet druppelt van haar voorhoofd regelrecht op de namenlijst, die de twee studenten -met allebei een enorme bos dreads- voor zich hebben liggen op een kist. Dit soort types intimideert Jane altijd, al weet ze niet waarom.

‘Uuh, je bent te laat. Je beurt is voorbij. Je kan weer naar huis.’ Zegt de linker dread. Hé, je mag niet doorlopen...’ Dan kom je me maar achterna, denkt Donna en ze loopt naar boven. Ze ademt diep uit en zegt tegen zichzelf: ‘dit is nou ergens voor gaan. Welkom in 2011.’

Vanuit de coulissen ziet ze een jongen een monoloog houden over dat hij Jezus is. Duidelijk het improvisatiegedeelte. Snel pakt Jane haar witte trenchcoat en stormt het podium op.

‘Sorry mensen, heeft hij jullie lastig gevallen? Hij ontsnapt wel vaker, maar zijn TBS is echt nog niet voorbij.’ De jury kijkt met open mond naar wat zich op het podium afspeelt. De Jezus figuur verzet zich hevig tegen de begeleidster, maar ze is ervaren en neemt zijn arm in een klem waar hij voorlopig nog niet uit is.

‘Wie ben jij?’ Galmt het door de zaal. Door het tegenlicht ziet ze niet dat het geluid afkomstig is van de voorzitter van de toelatingscommissie, die vanaf de zesde rij de vraagt stelt.

‘Jane Scarleo, meneer. Ja sorry dat ik zo binnenval, maar ik heb de trein gemist en dit is wat ik wil, dus ik zag geen andere manier dan. Nou ja, dan opkomen.’

‘Jane, Janitita, je staat hier wel op mijn lijst. Hemeltje lief, ik ben blij dat je ons hebt verlost.’ Hij grinnikt om zijn poging tot een woordgrap. ‘Ik kan je vertellen dat we nog een plek hebben op de opleiding. Dus ik stel voor dat één van jullie ergens een hoog kruis gaat zoeken en dat de ander hier komt om de aanmeldingsformulieren te tekenen.’

Fotograaf

De fotograaf, die geheel belangeloos 'echte' foto's maakte is: Gertjan Miedema.

Zijn foto's zijn te zien op deze link: Gertjan.

©

CD presentatie

Wat een prachtige dag, met een prachtig orkest.

De allereerste is voor onze super wethouder dhr Lintmeijer, betrouwbare bronnen wisten te vertellen dat hij het hele concert is gebleven.....

Hier is de geschiedenis vandaag geschreven:

Vanaf deze plek wil ik iedereen die is gekomen om ons toe te juichen enorm bedanken, het was een Feest. Er zijn nog een paar cd's over. Te bestellen via mij!

©